Wat mag het zijn??
Hallo,
Ik ben Missy. Een Golden Doodle teef van 2 jaar en heb mijn opleiding genoten, en met succes, aan de ‘Dogs Academy school,’ Herman Jansen te Almere. ( bekt wat beter dan hondenschool…) U denkt; “Hé, een hond die schrijft?” Klopt! En het kan nog gekker want in mijn vrije tijd maak ik Sudoku’s en kijk graag, samen met de baas, een potje voetbal. Bij voorkeur Ajax.
Mevrouw Wendy van de hondenschool heeft mij gevraagd of ik een stukkie wilde schrijven over het belang van gastgezinnen. Nou, daar hoefde ik niet lang over na te denken!
Toen ik mijn opleiding eenmaal had voltooid – dat was oktober 2014- kwam al gauw directeur Herman met het goede nieuws dat hij een leuke nieuwe baas had gevonden waar ik voor ging werken. “Het is wel een eindje rijden hoor,” zei hij. “Je gaat naar Goor.” Ik dacht nog bij mezelf; als het er net zo uit ziet als het heet dan ben ik rap weer in Almere! Licht nerveus stapte ik de auto in voor de eerste kennismaking. Het was inderdaad een kolere eind. 20 Km verder en we waren in Duitsland uitgekomen! Maar baas Herman stopte op tijd en mijn nieuwe, tevens ietwat zenuwachtige baas, stond ons met zijn hele gevolg al op te wachten. Naast zijn pleegouders stonden er links en rechts van hem een poedel. Brammetje van krap een jaar, en Tommie 14 jaar. Had spontaan 2 broers! Gezellig! Nadat ik m’n 2 nieuwe familieleden uitgebreid had begroet wendde ik mij tot mijn nieuwe baas. “Ik ben René maar iedereen noemt me Appie,” zei hij. “Da’s een lang verhaal….” Hij vertelde dat hij het syndroom van Usher heeft. Het goede nieuws, is dat zijn gehoor stabiel is, het slechte, zijn ogen gingen toch wel redelijk rap achteruit. De stand van zaken op dit moment; een rest visus, (koker), van 15 graden bij goed licht. Verder zag hij er redelijk normaal uit. Niet bijzonder knap en een beetje grote oren, die wel weer het voordeel hebben om zijn hoortoestellen en brilletje goed zijn plaats te houden. Maar verder wel erg aardig hoor!
Dat bleek achteraf ook wel. De klik was er in no-time, en na een paar daagjes voelde ik me helemaal op mijn plaats. Je kon merken dat baas Ap honden gewend was en ook Bram en Tommie sloten me vrijwel direct in hun pootjes. Ook de naam van de plaats, Goor, bleek niet zo te zijn wat het woord suggereert. Een rustige bosrijke omgeving met voldoende uitlaat mogelijkheden! Ja, hier wordt ik oud…
De training volgde. Juf Sabrina begeleidde ons 2 weken lang bij de gebruikelijke routes – woon/werk verkeer, uitlaat plaatsen, stukkie met de trein, etc.- en voorzag de baas van de nodige tips voor als ik aan de beugel loop. En dat ging, niet in de laatste plaats mijn verdienste, opvallend snel goed.
Het was ook geen overbodige luxe dat ik hem ben komen helpen dat merkte ik al gauw! Voorheen kwam hij ’s avonds, (dan ziet hij helemaal geen barst), al niet meer de deur uit. Naar zijn werk werd hij gebracht en gehaald en zat dus altijd met zijn luie kont in de auto. Ook het winkelen in de stad ging niet meer zelfstandig en werd altijd door een ander vast gehouden en door de stad gesleurd… En da’s nu allemaal verleden tijd! De baas roept, en ik breng hem er heen! Maakt mij niet uit waarheen! We wandelen tegenwoordig gemiddeld zo’n 6 km. per dag. (da’s exclusief de dagen dat de baas vrij is, dan gaan we lekker naar het bos samen met Tom en Bram)
Een leuk detail is dat hij 21 jaar geleden een winkel is begonnen en hier nog steeds werkzaam is! Het is een grote Gemakswinkel die hij samen met zijn zwager, en een aantal dames runt. Samen lopen we hier 4 dagen in de week naar toe en uiteraard breng ik hem ’s avonds netjes weer veilig thuis. Ik vind het geweldig in de winkel! Er is altijd wat te beleven en heb de hele dag aanspraak. Als de baas achter is lig ik lekker op m’ n kussen Gaat hij de winkel in om te helpen dan loop ik met hem mee en ga op m’n vaste plekje naast de balie liggen. Veel klanten spreken me aan en als de baas het goed vind scoor ik af en toe ook nog een koekkie. Sterker nog; een aantal nemen ze speciaal voor me mee. Hoor al helemaal bij het interieur!
Eigenlijk is het werk voor de baas in een winkel te intensief, te bewerkelijk en kan het niet meer en zou hij iets anders moeten doen. Het probleem is alleen; hij zou niet weten wat. (hij heeft ook nog eens 2 linker handen en is rechts…) Maar wat je ook gaat doen baas, ik doe mee! Want wij hulphonden zijn geen passanten, wij blijven onvoorwaardelijk trouw aan onze baas. En deze basis wordt al gelegd bij de gastgezinnen. Dan nu ook het moraal van dit verhaal: Buiten het fantastische werk wat wordt gedaan op de hondenscholen, het één kan niet zonder het ander, begint het bij de gastgezinnen. De baas zegt altijd; “is het beslag niet goed dan lukt de taart ook niet.” Vind het een uitspraak van niets maar snap wel wat hij bedoelt. Het verschilt niet zoveel met mensen. Een goede opvoeding maakt je wie je bent. Met veel aandacht en liefde worden wij als pup opgenomen in een gezin en gesocialiseerd. De energie die deze mensen erin stoppen is bewonderenswaardig en verdiend groot respect! De onbezorgde jeugd die wij genieten vormt, nogmaals de basis voor een carrière als hulphond die letterlijk weer deuren opent voor mensen zoals mijn baas!!
- Als u het leuk vind om mijn avonturen met de baas, Bram en Tommie te volgen, ik heb ook een eigen Facebook pagina namelijk Missy Impossible. Wel ff liken want bij de 1000 vriendjes geef ik een feestje en nodig ik iedereen uit! (Als ik de baas tenminste over kan halen want die vind het nog niet zo’n goed plan…..) Tot dan!
