oktober | 2010 | Geleidehondenschool Herman Jansen

oktober 2010
M	D	W	D	V	Z	Z
	1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30	31

Archive for » oktober, 2010 «

Marcel en Barney

okt

2010

Wendy Category: Ervaringen cliënten Comments off

marcel en barney

Hallo ik ben Marcel van Baar uit Warmenhuizen en mijn blinde geleide hond is Barny, een uit de kluiten gewassen donker bruine Labrador.

We zijn sinds juni 2009 een koppel en onafscheidelijk.

Ik weet nog goed hoe Herman mij vroeg of ik kennis wilde maken met deze knoeperd. Mijn vrouw, Carla, had Herman tijdens de open dag van de blinde geleide school, nog toe gefluisterd of hij niet zo’n ontzettend grote hond voor mij wilde zoeken want ze hield daar niet zo van. Maar je kent Herman, die denkt aan de cliënt en heeft daar alleen oog voor. (gelukkig maar!)Toen hij met Barny op kennismaking kwam bij mij thuis, was het eerste wat Carla verschrikt uitbracht “wat is hij groot!), waarop Herman reageerde met de woorden “loop niet te zeuren, ik kan je vent toch niet met zo’n klein mormeltje laten lopen!” ( maar dan op z’n plat Amsterdams en met iets andere woorden). Ook ons kleine boomertje Gattuso (vernoemd naar de spijkerharde voetballer uit Italië) was zo onder de indruk van deze verschijning, dat hij van schrik helemaal vergat te slikken en begon te kwijlen. Inmiddels wil Carla barny niet meer kwijt en zijn Gattuso en Barney de beste maatjes, hij hoort nu gewoon bij het gezin. En ik? Ik zou niet meer zonder kunnen, we doorkruisen heel Nederland en komen op de moeilijkste plekken terecht!

Op de eerste dag dat ik Barny kreeg ging ik met Mike naar de plek waar ik hem kon uitlaten. Barny liep lekker los maar aan het eind van het grasveld liep hij door in een aangrenzende vijver vol met kroos. Ik dacht direct, “heb ik dat”, een zwemmer?. Mike riep nog “dat doet hij anders nooit!”, maar ik zag me zelf al in diverse situaties belanden met een kletsnatte hond. Gelukkig bleek dit een incident, want Barney is geen zwemmer en had zich vergist in het groen van het grasveld en het kroos. Wel houdt hij van pootje baden in modder poeltjes. Zo liep ik door het park op weg naar de tandarts en dacht ik hem nog even uit te laten. Barny liep lekker los tot ik hem hoorde pletsen in het bijna droog staande vennetje. Even vergeten dat deze daar was. Toen hij op mijn commando zich keurig meldde, was hij voor de helft zwart en stonk ontzettend. Ik had geen tijd om hem schoon te krijgen want mijn afspraak bij de tandarts kon ik niet meer afzeggen. Ik heb een hele diervriendelijke tandarts en tijdens mijn behandeling lag Barney even verder naast mijn stoel, maar wel achter de schuifpui, buiten op het terras van de praktijk.

Ik ben erg blij met mijn keuze om een blinde geleide hond te nemen en ook heel erg blij met de keuze van de school van Herman Jansen. Vanaf het bezoek aan hun stand op de Zie Zo beurs, de open dag en kennismaking met Herman, Wendy, Sabrina en Mike voelde ik me direct op mijn gemak. Heel ongedwongen en met een vleug humor wordt je door Herman ingeschat en aan een blinde geleide hond gekoppeld. Dit is hem ook bij mij gelukt!

De trainingen in mijn thuis omgeving door Mike vond ik in eerste instantie heftig, maar Mike kreeg het op een rustige maar professionele manier toch voor elkaar dat ik al beter en met steeds meer zelfvertrouwen de weg op ging.

Barny is net mijn schaduw, als ik beweeg volgt hij me al. Hij staat als het ware in de stand by, en kijkt dan met zijn trouwe labrador blik van “wat gaan we doen?”.

Ook heb ik door hem veel aanspraak tijdens onze buiten huiselijke ondernemingen. Mensen durven eerder een gesprek met me aan te gaan in vergelijking

toen ik met een tast stok liep. Kortom “ik ben er erg blij mee!”

Jan de Boer met Shanty en Bravo

okt

2010

Wendy Category: Ervaringen cliënten Comments off

Ik ben Jan de Boer, woonachtig in Volendam en heb de afgelopen 25 jaar achtereenvolgend 5 geleidehonden gehad. Mijn huidige hond Shanty is alweer wat ouder. Over vijf jaar verspreid heeft ze o.a. met mij het volledige Pieterpad werkend afgelegd. Dit is een route van 488 km dwars door Nederland. (allemaal onbekend terrein voor de hond) Ook over moeilijk begaanbare wegen en paden, soms vol kuilen, stronken, enz. We hebben dit beiden zonder problemen doorstaan. Alle lof voor haar! Na een leven van hard werken mag ze het nu wat rustiger aan gaan doen.

Binnenkort komt er namelijk weer een nieuwe geleidehond in ons gezin. Zijn naam is Bravo. Hij is een Rottweiler reu.

Wij zijn zelf puppy pleeggezin voor hem geweest. Mijn vrouw heeft dat heel leuk gevonden. Bovendien heeft dat in ons geval ook veel voordelen gehad. Bravo is als pup van 6 weken oud bij ons gekomen en heeft dus goed kunnen wennen aan de andere 2 honden. Mijn vrouw heeft namelijk ook een hond. Bravo is ook mee geweest tijdens de Pieterpad wandelingen maar dan wel in de buggy.

bravo in wagen

Dat wij zelf de pup konden opvoeden van het begin af aan is ook de reden dat ik al jaren van Herman Jansen mijn honden betrek. Er is bij Herman meer mogelijk, o.a. wat de keuze van het ras betreft. Het werken met een geleidehond is een verrijking van mijn leven.

Ik heb er ook veel plezier in om de hond zo goed mogelijk zijn werk te laten doen, zonder spanning of stress en ben er trots op als mensen kijken en het er dan ook goed uit ziet. Als het leuk is voor de hond doet hij ook extra zijn best .

Het mooiste compliment kreeg ik toen ik door een drukke winkelstraat liep en de eigenaresse uit de winkel kwam. Ze zei: ”als ik jou zie lopen lijkt het net of je niet blind bent”. Ik vertelde de vrouw dat zoiets grotendeels de verdienste is van de hond en een beetje van mij.

Je kan je geen trouwere kameraad wensen als een hond. Bij problemen kan ik alles bij hem kwijt en het blijft onder ons.
Ik maak ook veel contacten met andere hondenbezitters en het is geweldig dat je op eigen gelegenheid kunt gaan en staan waar je wilt.
Bovendien geeft een hond extra levensvreugde en heel veel liefde.

Ik kan me geen leven meer voorstellen zonder geleidehond, hij is mijn steun en toeverlaat en ik verlang naar de dag dat ook Bravo definitief bij ons thuis komt.

shanty in tuig met de overige leerlingen

Familie Spoel met Jarah en Joyca

okt

2010

Wendy Category: Ervaringen gastgezinnen Comments off

Jarah en Joyca

Waarom wij puppywalken:

Wij hadden zelf 3 honden, 2 Parson Russell terriërs, en een Flatcoated retriever van 1 jaar. De Flatcoat werd heel erg ziek en moesten we rond haar eerste verjaardag laten inslapen. Daar hadden we veel verdriet van en de eerste tijd wilden we geen nieuwe grote hond. Maar na 2 jaar begon het toch weer te kriebelen, en mistten we die grote hond toch wel heel erg.

Toevallig viel mijn oog toen op een advertentie waarin Herman Janssen om gastgezinnen vroeg, samen met mijn man hebben we toen besloten om maar een gesprek aan te vragen en erover na te denken.

Bij het huisbezoek klikte het meteen en na overleg met de kinderen, dat de hond dan na een jaar natuurlijk weer terug moets hebben we besloten om het te gaan doen.
Toen ging het vreselijk snel, want binnen een week hadden we een schattig zwart bolletje wol in huis dat Jarah heette.

We moesten weer even wennen aan hoe dat ook alweer was, ’s nachts je bed uit, als ze door het huis liep steeds een wakend oog dat er geen plasjes werden gedaan, maar het was wel weer heel leuk.
De eerste training was natuurlijk onwennig, je kent je medecursisten nog niet en weet niet wat er van je verwacht wordt.

Jarah ging na een week al mee in de trein en het winkelcentrum van Utrecht in, het maakte haar allemaal niets uit.
de groep waarmee we trainden werd een hele hechte groep, we hadden veel plezier op de stations, leerden heel veel van elkaar en de trainster, en toen we niet meer elke dinsdag trainden gingen we gewoon met de hele groep wandelen, en vooral om de honden toch ook te laten wennen aan het sociale leven: koffie drinken!!!!
Het was een geweldig leuk jaar, maar er kwam natuurlijk ook een eind aan!

“Onze” Jarah werd goedgekeurd op de röntgenfoto’s en we moesten afspreken wanneer we haar gingen inleveren.
Er waren toen wel alweer 2 nestjes: 1 nestje doodles en een nestje herdertjes.
We wilden wel eens ervaren hoe het was om een herder te hebben, en 2 weken voordat we Jarah moesten inleveren hebben we toen Joyca opgehaald.

Het afscheid van Jarah viel ons wel zwaar, vooral onze dochter van 7 had het er heel erg moeilijk mee. Het is ook een ongelofelijke lieve zachtaardige hond en een knuffelbeer, en dat kleine herderpupje dat er toen inmiddels ook rondliep was wel een beetje een pittige tante!
Maar we hadden geluk, de kennel was vol, en we mochten Jarah langer houden.
Uiteindelijk hebben we haar nog 3 maanden in huis gehad samen met Joyca! Wat hadden die 2 een plezier samen, ook met Bailey onze eigen terriër hebben ze heel wat afgespeeld.
Kyra is onze oudste terriër, zij zorgt er steeds voor dat die onbezonnen jonge dames in het gareel blijven, maar zorgt ook voor rust in de tent. Achterin de auto op weg naar Frankrijk met alle vier de honden geeft zij het goede voorbeeld en leert de jonge honden om gewoon geduldig te wachten totdat er een plasstop is.

Jarah en Joyca hebben samen Parijs gezien, en ook nog samen op de Sail gelopen in Amsterdam, wat hadden we veel aandacht van mensen met die 2 knappe honden met hun hesjes aan!
Jarah hadden we in mei ingeleverd, maar ze is in de zomervakantie bij ons terug geweest, en toen in september weer terug in training gegaan. We missen haar nog steeds, vooral Lieke van 7 moet nog wel eens een traantje laten als ze een foto ziet van haar Jarah!
Maar toen we Jarah na de vakantie voor de tweede keer naar de kennel brachten ging ze gewoon met opgeheven kop en kwispelende staart weer naar binnen, dat voelt goed, de kennel voelde voor haar dus gewoon als thuis.

Gelukkig is er nu Joyca die intussen van een onstuimige pup een ontzettend lieve grote teddybeer is geworden.

Joyca wordt in december geröntgend, en daarna horen we als ze wordt goedgekeurd wanneer we haar moeten inleveren. Daar zien we natuurlijk weer ontzettend tegen op.
Het is moeilijk om afstand te doen van een hond waarmee je zoveel hebt meegemaakt en waar je natuurlijk heel erg op bent gesteld. Maar je weet waarvoor je het doet, en hoopt dat er uiteindelijk een blinde is die dan een geweldig hond als geleider krijgt.
Het is wel eens lastig om niet meer te weten hoe het verder gaat met “jouw” pupje.
Je hebt er ongeveer een jaar veel van gehouden en energie in gestoken en die moet je dan gewoon weer teruggeven.

Na Joyca gaan we even wachten met puppywalken omdat we in de zomervakantie willen gaan fietsen en dat met zo’n grote hond erbij niet kan.
Maar heel stiekem verheugen we ons dan wel op het jaar daarop als er weer pupjes zijn, want ondanks dat moeilijke afscheid is het het zeker waard om een pupje op te leiden om later een grote steun te zijn voor een blinde medemens die je daarmee heel gelukkig maakt.
Daar doe je het natuurlijk voor!

Frederique, Arjaan, Ijen en Lieke