Annemieke met geleidehond Sjonnie

Al bijna twee jaar woont mijn geleidehond Sjonnie bij mij. Ik zou echt niet meer zonder mijn trouwe maatje kunnen. Hieronder mijn verhaal.

Wie ik ben

Hoi, mijn naam is Annemieke. Ik ben 48 jaar. Op 24 juli 2017 heb ik mijn eerste geleidehond  – Sjonnie – via hondenschool Herman Jansen gekregen. Samen wonen wij in Leidschendam.

Vanaf mijn geboorte ben ik slechtziend. Ik heb een vorm van retinitis pigmentosa, een progressieve netvliesaandoening.

Zowel mijn gezichtsveld als mijn gezichtsscherpte gaan steeds verder achteruit. Ik kijk nu nog door een klein kokertje; de bullseye van een dartbord, zeg maar. Hoe snel mijn ogen achteruit gaan, is niet te voorspellen. Gelukkig zie ik nog wel iets.

Hoe ik op een geleidehond kwam

Voor mijn werk en voor privé volgde ik diverse trajecten bij Koninklijke Visio. Op een gegeven moment kwam daar ook de mogelijkheid van hulp van een geleidehond ter sprake. Visueel kwam ik met mijn status ‘maatschappelijk blind’ daarvoor in aanmerking. Ik had op dat moment mobiliteitstraining om routes te leren lopen met een stok met een balletje. Echter, lopen met een geleidehond, leek mij veel fijner: in een normaal tempo over straat kunnen lopen. Niet meer bang te zijn om te struikelen of om ergens tegenaan te botsen. Niet langer je suf te zoeken naar een bank, lift of trap. Vooral in het donker en met veel zonlicht had ik erg veel last met zien. Bovendien zou ik met een hond ook niet meer alleen over straat hoeven lopen. Ik heb mijn maatje bij me en dat leek me een veilig idee.

Ik ben trouwens altijd al dol op honden geweest. Samen met mijn zus heb ik vroeger vaak gezeurd bij mijn ouders om een hond te nemen. Dat is er helaas nooit van gekomen, mede door de allergie van mijn zus voor honden.

Het pad naar mijn geleidehond

Ik heb toen niet langer gewacht en het traject voor de aanvraag van mijn geleidehond in gang gezet.  Dit betekende met Visio aan de slag om met de zogenoemde  dogsim diverse routes te kunnen lopen. De dogsim is een karretje op wieltjes dat bestuurd wordt door de mobiliteitstrainer. Hierdoor raakte ik vertrouwd met het geleidetuig. De medische indicatie is vervolgens door Visio in orde gemaakt.

Naast mijn mobiliteitstraining ging ik mij oriënteren op de hondenscholen. Ik ben nagegaan bij welke school ik mij het meest thuis voelde. Ik heb daarvoor open dagen bezocht, waarbij hondenschool Herman Jansen er voor mij echt uitsprong. Dit mede door de informele, familiaire en gezellige sfeer en de manier van trainen in mijn eigen omgeving. Toen heb ik Herman Jansen benaderd en een afspraak bij Wendy gemaakt. Dat ging allemaal erg snel en soepel.

Het bezoek, intakegesprek, bij mij thuis, heb ik ook als erg prettig, leerzaam en gezellig ervaren. Gaaf hoor: Sabrina had een hond meegenomen, Lotus, waarmee ik een proefloopje mocht maken. Dat vond ik fantastisch. Er ging een wereld voor mij open. Ik had wel een beetje verwacht dat het lopen met een hond fijn zou zijn, maar dat dit zo veel voordelen zou hebben, durfde ik niet te dromen. Als een speer liep ik over straat. Niet meer zoeken en voelen. Neus in de wind en gaan.

Gelukkig werd ik ook goedgekeurd als toekomstig baasje en hebben we de aanvraag voor een geleidehond bij mijn zorgverzekering ingediend. Dat regelde Wendy trouwens allemaal voor mij.

Yes, ik stond op de wachtlijst!!! Nu wachten op een telefoontje dat er voor mij een geschikte hond zou zijn……

Toen Wendy mij belde en Sjonnie daarna door Willem aan mij werd voorgesteld, was het liefde op het eerste gezicht! Ik weet nog goed dat Sjonnie na een rondje buiten gelopen te hebben al direct mijn huis kon terugvinden! Eigenlijk wilde hij toen al blijven. Hij moest nog heel even terug naar school om de puntjes op de i te zetten.

Sjonnie is mijn geleidehond geworden en op 24 juli 2017 is hij bij mij komen wonen.

Ik heb zeven maanden op de wachtlijst gestaan.

Sjonnie is een goldendoodle f3 en antiallergeen. Mijn zus is totaal niet allergisch voor hem. Dat is superfijn, want ook zij is echt dol op hem. Net als de rest van mijn familie. We hebben er als het ware een familielid bij gekregen! Hij hoort er helemaal bij. Mijn neef heeft zelfs een Instagram account voor hem aangemaakt met al 3800 volgers over de hele wereld.

https://instagram.com/sjonnie_the_guidedog?r=nametag

Wat Sjonnie voor mij betekent

Vanaf het begin vond ik het hebben van een hond echt geweldig. Samen erop uit trekken. Ik stond wel even te klungelen met zijn tuigje hoor. Ik vond het ook heel spannend toen ik Sjonnie voor het eerst in mijn eentje los ging laten. Komt hij wel bij mij terug? Nou, daar maak ik mij nu echt geen zorgen meer over. Integendeel. Waar ik ben, is mijn trouwe maatje. Hij is mijn schaduw. We zijn een hecht team. Met anderen gaat hij echt niet mee en als ik uit zijn zicht verdwijn, kont hij gauw achter mij aan gerend.

Ook mooi om te zien is hoe anders hij wordt als hij zijn beugel om krijgt. Hij is dan opeens veel serieuzer, gefocust en echt bezig met zijn werk. Wanneer hij zonder tuig is, is hij speels, nieuwsgierig en soms best wel ondeugend.

Sjonnie geeft mij vrijheid, veiligheid, zelfstandigheid en gezelligheid. Hij is mijn gids, mijn maatje. Onze band wordt steeds hechter. Hij voelt mij heel goed aan.

Sjonnie geeft mij rust, vertrouwen en ook heel veel plezier. Samen naar de supermarkt, winkelcentrum of running blind, maar ook heerlijk wandelen in het bos of op het strand. Moe en voldaan ligt hij dan ‘s avonds in zijn mand, het liefste in de Herman Jansen houding!

Mijn leven met mijn geleidehond Sjonnie is een heel stuk makkelijker, rijker en veiliger geworden! Samen kunnen wij overal gaan en staan. Ik wil hem echt nooit meer kwijt.

Ik ben Herman Jansen, maar zeker ook het gastgezin van Sjonnie, waar ik nog veel contact mee heb, erg dankbaar voor het geduld en voor de liefde die zij Sjonnie hebben gegeven.

Ik hoop nog heel lang heel veel veilige kilometers met mijn kanjer te mogen maken.

Leuk dat je de moeite hebt genomen om mijn verhaal te lezen!

Groetjes, Annemieke

Leidschendam, 2 mei 2019

Ellen en Lica

Ik ben Ellen van Eunen, 46 jaar en sinds een half jaar is Lica in mijn leven. Twee jaar geleden werd ik, door een bloedprop in mijn hersenen, opeens slechtziend en in een jaar helemaal blind. Dat was uiteraard heel heftig. In de periode dat ik slechtziend werd, heb ik veel in de wijk en in het groen in de buurt gelopen, omdat ik wandelen altijd al leuk vond, maar zeker ook om me voor te bereiden op mijn mobiliteit als blinde.

Keuze geleidehond

Mijn ouders hadden toen ik tiener was een hond, die vond ik leuk, maar de verzorging werd toen helemaal door hen gedaan. Ik vond honden van vrienden ook leuk, maar alleenwonend en werkend had ik geen tijd om zelf een hond te hebben, want een hond is een hele verantwoordelijkheid. Toen ik slechtziend werd, ben ik gaan nadenken over een geleidehond. Op de Ziezo-beurs in 2018 kwam ik bij de stand van Geleidehondenschool Herman Jansen. Daar had ik een leuk gesprek en mijn nieuwsgierigheid werd groter. De Goldendoodle vond ik altijd al een leuk ras. Eind mei was er een open dag in Almere en daar ben ik met een vriendin naartoe gegaan. Dat was een informatieve middag. Zeker de ervaringen van gebruikers hebben veel van mijn vragen weggenomen. Toen pas realiseerde ik me dat een hulphond ook een gewone hond is en dat geleiden een taakje is. Naast werken, wat de hond ook echt leuk vindt om te doen, mag er, nee móet er ook gewoon met andere honden gespeeld en losgelopen worden. De liefde voor de honden en voor het geleidewerk spatte er vanaf op het zonnige terras bij de hondenschool. Die middag was voor mij een bevestiging: bij deze geleidehondenschool moest ik zijn! (Als dit zo goed voelt, ga ik niet nog andere geleidehondenscholen bezoeken.)

Intake

Vlak voor ik helemaal blind werd, heb ik een intake aangevraagd. Daarin werd gevraagd wat ik allemaal doe op een dag en waar ik mijn geleidehond voor wilde inzetten. Ook werd getest of ik een normale of snelle loper ben, omdat ook elke hond een eigen looptempo heeft en er een match moet zijn. Daar had ik nog nooit over nagedacht, maar is natuurlijk volstrekt logisch! Na dat gesprek en de proefwandeling wilde ik nóg meer een geleidehond! Ik had al geoefend met iemand van Bartimeus hoe lopen met een geleidehond is, maar tijdens de proefwandeling voelde ik de hond echt geleiden. Heel bijzonder! Toen kwam de tegenvallende boodschap: “Als de zorgverzekeraar goedkeuring heeft gegeven, is de wachttijd op een geschikte match/geleidehond ongeveer een jaar.” Pffff, dat is lang, maar álles voor een goede match. ? Het wachten begon…..

Telefoontje

In de eerste maanden wachten op de hond, werd ik definitief blind en had ik dus al genoeg om aan te wennen en werken. Ik oefende wekelijks met de mobiliteitstrainer van Bartimeus om alle commando’s voor een geleidehond en enkele vaste looproutes te leren. Tot op een avond, ongeveer 4 maanden na de toestemming van de zorgverzekeraar, ik een voicemailbericht ontving van Geleideschool Herman Jansen: Of ik de volgende dag na 09.00 uur wilde terugbellen. Aaah, het zal toch niet dat ze NU al een hond hebben?, dacht ik. Na een nacht liggen woelen belde ik de volgende dag om 09.02 uur terug ? En ja hoor: Wendy meldde: “We denken dat we een match hebben!” Aaaaaaahh!!! Ik was superblij, maar kreeg t ook een beetje benauwd. Wat moet ik allemaal regelen en kopen en hoe ga ik het doen tijdens de trainingsweken?

(Degene voor wie ze Lica eigenlijk in gedachten  hadden, kon zich de komende weken niet vrijmaken en dus gingen ze op zoek naar een nieuwe match, vandaar de kortere wachttijd.)

Een week erop volgde een kennismaking met Lica, een blond Goldendoodle-teefje van 20 maanden. Hoewel ik haar helaas natuurlijk niet kan zien, was ik gelijk een soort van verliefd. Lica is een energiek, nieuwsgierig en lief hondje. Ze voelde zich gelijk thuis en ook de proefwandeling ging goed. We hadden een matchend looptempo en ik voelde haar al signalen afgeven. Dat is natuurlijk voor haar best lastig met een vreemde aan de beugel en in een onbekende omgeving. En niet zomaar een stad, het is Utrecht en ook nog de wijk waar de drukste fietsroute van Nederland door loopt! Prikkels en afleiding genoeg dus. Na de proefwandeling ging Lica al heel vertrouwd onder tafel liggen. Voor haar voelde het ook goed: we hadden een deal ?.

Een weekje later kwam Lica defintief bij me wonen. De eerste 10 werkdagen kwam Sabrina, een van de trainers van Herman Jansen, dagelijks om te trainen met Lica en mij. Lica en ik moesten aan elkaar wennen, en Lica moest haar nieuwe buurt verkennen. Die periode vond ik heel intensief. Een echte hond is zo anders dan een dogsim van Bartimeus, want een hond is nu eenmaal toch soms afgeleid omdat er iets lekker ruikt op straat of omdat er een blaadje voorbij waait. Bovendien was het om me heen hebben van een hond, 24 uur per dag, behoorlijk wennen. Maar het ging best goed. Al vrij snel voelde het alsof ik Lica al tijden bij me had.

Ik neem je mee…

Toen Lica acht weken bij mij was, ging ik voor het eerst ergens naartoe waarbij het niet handig was dat Lica meeging: een onrustige omgeving, weinig ruimte en lange duur. Lica bleef dus thuis en met mijn taststok liep ik door de wijk. Halverwege merkte ik dat de spanning in mijn lijf was toegenomen en realiseerde ik wat Lica, in die korte tijd dat ze bij me was, al had bereikt en deed met me. Mét haar loop ik meer ontspannen en zekerder. Leuk om te merken en zeker omdat die band alleen nog maar hechter wordt en de samenwerking na een jaar pas optimaal is, alus de kenners.

Lica brengt me overal naar toe, nou ja, ik moet natuurlijk wel de weg aangeven, maar hoe we lopen op de stoep of waar we oversteken, dat bepaalt zij. Ze wijst waar de deuren van winkels of overheidsgebouwen zijn, een loket, een pinautomaat, brievenbus, bankje. Ze weet ze allemaal te vinden! Veel doen we lopend, sommige delen met de bus of de regiotaxi. Op mijn werk heeft ze een mand en de gang is haar hele speelterrein. Collega’s waren spontaan verliefd en naast dat ze zorgt dat ik veilig op mijn werk kom, zorgt Lica op het werk bij mijn collega’s ook voor een glimlach en wat beweging, want er worden wat balletjes gegooid door de gang ?. Ik zing bij een kerkkoor en daar ligt ze pontificaal in het midden van rij 2. Af en toe een aai over haar bol en ze gaat weer liggen.

Het blijft indrukwekkend om te ervaren hoe anders Lica is als ze haar beugel om heeft. Ze is dan serieuzer, geconcentreerder en bezig met haar taakje. Als haar beugel af is, en ze aan de riem of losloopt, is ze een speels, lief, gezellig en soms best dominant hondje.

Emotionele drempel 

In de eerste weken dat ik met Lica liep, voelde ik me best een beetje raar.

Het is natuurlijk wennen dat er vanaf nu altijd een hond bij me is, maar ik merkte ook dat ik emotioneel best een drempel over moest. Opeens kon iedereen nog meer aan me zien dat ik blind/anders ben. En ook hoe ik om moest gaan met mensen die Lica wilden aaien, als ze aan het werk was, en haar zo afleiden van haar werk. Ik vond dat best moeilijk. (Toch valt me op dat de meeste mensen best wel weten dat ze een hulphond niet mogen aaien.)

Lastig

Als blinde een geleidhond hebben is ook best lastig en spannend. Als ziende zie je soms verleidingen of lastige punten aankomen voor je hond als je ergens aan komt lopen. Af en toe staat Lica stil als ze aan het werk is en dan denk ik: is ze afgeleid (en moet ik haar dus corrigeren?) of geeft ze nu juist aan dat er een obstakel is en wacht zij op een commando van mij? Maar ook als ik iets voel in haar vacht of hoor dat ze opeens onrustig is of meer likt aan haar pootje dan anders, dan kan ik niet zien wat er is. Dat vind ik lastige momenten, want ik wil haar als baasje helpen en beschermen. Op die momenten moet ik altijd hulp vragen van een ziende persoon. Gelukkig zijn er veel mensen die met alle liefde even naar Lica willen kijken. Dat ik ook altijd contact kan opnemen met (een trainer van) Geleidehondenschool Herman Jansen en even kan overleggen is een hele geruststelling.

Het klopt

Laatst toen ik een zondag enorme hoofdpijn had en niet lekker in mn vel zat, vroeg een vriendin heel lief of ze Lica een paar uurtjes mee zou nemen om mij even te ontlasten. Ik dacht er even over na en voelde dat ik Lica, ook terwijl of misschien wel juist omdat ik me echt even niet fijn voelde, lekker om me heen wilde hebben. Een wandelingetje samen in de natuur en een knuffel van Lica doet soms meer dan een paracetamolletje. Dát realiseren was voor mij een bevestiging dat Wendy gelijk had toen ze in oktober vorig jaar belde en zei: “We denken dat we een match hebben!”

Hallo, ik ben Carola Ramakers, 46 jaar en woon in Zuid Limburg. Ik heb het syndroom van Usher. (Slechtziend en slechthorend) Deze diagnose kreeg ik op mijn 28ste, maar heb het al mijn hele leven, alleen wist ik het toen niet en dacht ik dat ik lomp was als ik ergens tegenaan liep of slecht in gymnastiek was als ik weer een bal miste. Je weet immers niet wat een ander ziet en/of hoort, dus denk je dat het normaal is. Totdat het moment kwam dat ik in het donker (ik was toen 25 jaar) in mijn auto stapte en dacht: “waar is het stuur?” en toen bleek dat ik achterin was gaan zitten in plaats van voorin! In eerste instantie moest ik er hard om lachen, maar daarna kwam al gauw de bewustwording dat er iets niet goed was. Na vele bezoeken aan de oogarts (tussen mijn werk door) bleek toen dat ik de oogziekte Retinitis Pigmentosa (kokervisie) heb. Dit betekend dat ik een klein gezichtsveld heb dat destijds 20 graden was en inmiddels 5 graden. Ik kijk nu dus als het ware door een rietje. (Normaal heeft iemand een gezichtsveld van 170-180 graden).

Na een DNA-test bleek dat ik het syndroom van Usher heb. Dit is erfelijk, maar zover ik weet is er niemand in mijn familie die het ook heeft. Mijn ouders zijn beide drager van het gen. Men kan ook drager zijn van het gen, en dus de ziekte niet tot uiting komt.

Ik bleek heel goed in het verbloemen van mijn “beperkingen”, zowel op mijn werk als in mijn vrije tijd.

In de jaren die volgden heb ik mijn rijbewijs ingeleverd, omdat het niet meer veilig was volgens de oogarts, en toen ging ik alles op de fiets doen. Werk, sporten, boodschappen, etc. Een paar jaar later, zei dezelfde oogarts dat het beter was de fiets te laten staan, omdat dit ook niet meer veilig was, en ben ik naar een fietsenzaak in een ander dorp gefietst (met een hele grote omweg) heb de fiets achter gelaten voor de verkoop, en ben met de bus huiswaarts gekeerd. Toen ging ik alles te voet doen, en kwam de taststok ter sprake bij Koninklijke Visio. Dit was voor mij een hele grote stap, de herkenningstok had ik inmiddels al 5 jaar opgevouwen in mijn handtas zitten en deze durfde ik niet te gebruiken. Tijdens een dagje shoppen met een vriendin in Antwerpen zei zij dat ik wel dronken leek zoals ik liep (en geloof me, ik drink geen druppel alcohol!), maar dit was voor mij de bevestiging dat ik de taststok moest gaan gebruiken. Na een aantal stoklooplessen van een mobiliteitstrainster van Visio werden mijn stok en ik langzaam vriendjes.

Ik bleef de taststok gebruiken, maar merkte wel dat alles meer moeite kostte. Mijn gezichtsveld werd steeds kleiner en toen ik werd geattendeerd door een medewerkster van Visio dat in Apeldoorn Visio het Loo Erf zeker iets voor mij kon zijn, heb ik die kans meteen aangegrepen. Dit is een intern, intensief en individueel revaliditatietraject dat een jaar duurde. Hier heb ik bijvoorbeeld braille geleerd, non visueel computerles gehad, kortom: mezelf en mijn beperkingen goed leren kennen en ermee om te gaan op alle gebieden. Tijdens de mobiliteitstrainingen komt ook een geleidehond aan bod en al snel bleek dat dit wel een heel fijn hulpmiddel voor mij zou zijn. Ik kreeg DogSim (dogsimulator) lessen en wat heel erg fijn was dat in het jaar dat ik in Apeldoorn was, alle geleidehondenscholen die er zijn een kennis- en informatieavond kwamen geven. Tijdens zo’n avond mag je (onder begeleiding van de trainer) ook een stukje met een hond lopen. Wat een genot was dat! En toen wist ik het zeker: ik was klaar voor de aanvraag van een geleidehond!

Visio hielp met de aanvraag en dit werd door de zorgverzekering al snel goedgekeurd. Ik had in de laatste maand van mijn revalidatie in Apeldoorn een kennismakingsgesprek bij mij thuis met Sabrina van geleidehondenschool Jansen. Dit gesprek verliep zo fijn en ik had er een super goed gevoel bij dat ik meteen heb gezegd dat ik met hun verder wilde. Ik had een andere geleidehondenschool ook uitgenodigd bij mij thuis, maar na het gesprek met Sabrina heb ik dat afgebeld omdat ik zeker wist dat ik een hond van Jansen wilde. 4-5 maanden later belde Sabrina met de mededeling dat ze langs wilde komen voor een proefloop met een hond. Dit was mijn eerste kennismaking met blonde goldendoodle, Fogy. Ik was meteen verkocht, wat een knapperd was het! We hadden ook hetzelfde looptempo. Het bleek een match! Omdat we niet meteen met de training konden starten door de vakantie van Sabrina en mezelf, mocht Fogy blijven als huishond en na een aantal weken konden we eindelijk starten met de trainingen. Dat was ontzettend fijn, zo konden we alvast aan elkaar wennen! De training duurde twee weken en iedere dag leerden Fogy en ik veel van Sabrina. Het was zo fijn om met hem te lopen, minder vermoeiend omdat Fogy o.a. de obstakels vermijd en stoepen en trappen zelf aangeeft. In het eerste jaar komt er een aantal keer een trainer langs om te bespreken en kijken of alles goed gaat, daarna krijg je ieder jaar een nazorg bezoek. De laatste twee jaar is Mitchell bij ons de nazorg komen doen en ook tijdens deze bezoeken kun je alles vragen en wordt alles gecontroleerd.

We zijn nu bijna drie jaar een team en reizen ieder dag heel wat af: te voet, per bus, trein, boot en vliegtuig. Fogy en ik zijn samen 1. Hij is mijn ogen en mijn oren, zonder hem zou ik niet functioneren zoals ik nu doe, zonder hem zou ik niet gaan en staan waar ik wil! Hij is mijn hulpmiddel, maar vooral mijn maatje, mijn beste vriend en mijn grote hondenliefde!

Ik ben in de 25^ste week van de zwangerschap geboren. Door de zuurstof die ik kreeg, werd ik blind. Ik ben van kinds af aan niet goed geweest in het lopen met een stok. Ik zal uitleggen hoe dat gaat. Je tikt of rolt met je stok over de stoep. De stok raakt iets.. Je moet dan aan beide kanten voelen, of je daar om heen kunt, of dat je even de weg op moet stappen. Deze manier van lopen, was en is voor mij zo inspannend, dat ik er migraine van krijg. Op m’n 22^ste liet ik me inschrijven bij een andere geleidehondenschool.. Ik wilde een hond. Ik had echter geen klik met die mensen, en hun manier van trainen. Na 2 jaar op de lijst, waarbij men altijd wel iets op mij had aan te merken wat niet goed was, en ik nog steeds geen hond had, was ik het zat. Via een vriendin hoorde ik van het bestaan van geleidehondenschool Herman Jansen. Dol blij was ik! Ik dacht dat er destijds maar 1 andere  geleidehondenschool was. Ik belde de school en kreeg Wendy aan de lijn. Ik voelde gelijk een klik. Herman kwam langs voor een proefloop met een hond. Wauw, dat liep waanzinnig! Ik kwam geen obstakels meer tegen op de stoep. De hond liet mij daar netjes omheen lopen. Er ging een wereld voor me open. Herman adviseerde mij een dogsim training. Dat is het geleidetuig, met aan de voorkant wieltjes. Deze wordt bestuurd door een trainer. Het doel was, om zo vertrouwd te raken met het tuig, en dat ik zo de routes in mijn omgeving ging leren lopen. De training vond ik super! In Juni 2004 kwam Herman kijken hoe ik liep middels de dogsim. Hij gaf aan het anders te gaan doen. Hij had een hond mee, ik ging met haar de route lopen. Echt heel gaaf. We waren zo bij de rabobank. Eenmaal binnen, vroeg hij “nou Pikaar, wat vind je van deze hond?”Ja super zei ik” mooi zei hij, Angel wordt jouw hond! “Ik was helemaal blij en uit het veld geslagen. Wat ik een enorm plus punt van deze school vind, is dat ze in jouw vertrouwde omgeving de training doen. Je hoeft niet intern. Angel kwam 26 augustus 2004 bij me wonen. Vanaf die dag, is mijn leven niet meer het zelfde geweest. Nooit meer zoeken naar een deur.. Nooit meer nadenken ‘kan ik hierom heen?” Ik voelde me zo vrij als een vogel. Samen naar de supermarkt, werk of naar vrienden, geen probleem. Met een stok, kan ik dat allemaal niet.

Inmiddels heb ik mijn derde hond, Sientje. Ook met haar ervaar ik vrijheid. Ik kan niet meer zonder een hond, en ook niet zonder geleidehonden school Herman Jansen. Ze staan altijd voor je klaar wanneer je een vraag hebt. Mocht je een probleempje hebben, komen ze langs. Je wordt met respect behandeld er is altijd een luisterend oor. Ik heb mijn tweede geleidehond Goldie redelijk onverwachts moeten laten inslapen. Ze werd benauwd tijdens het eten. Na veel onderzoeken bleek ze een tumor te hebben in haar borstkas. Dat was niet de hoofd tumor. Er zat ergens meer. Goldie werkte nog, ze is vorig jaar 8 geworden. Ik had me al op de lijst laten plaatsen voor een vervangende hond omdat Goldie wat moe werd. Toen ze ziek werd heb ik de school gelijk ingelicht. Ook in dit proces heb ik me zeer gesteund gevoeld door de school, die ik op de hoogte hield. Ik heb Goldie 20 september laten inslapen. Ook op die dag nog met Wendy gesproken en een fijn gesprek gehad.