Archive for » april, 2019 «

Carola en Fogy

Category: Ervaringen cliënten  Comments off

Hallo, ik ben Carola Ramakers, 46 jaar en woon in Zuid Limburg. Ik heb het syndroom van Usher. (Slechtziend en slechthorend) Deze diagnose kreeg ik op mijn 28ste, maar heb het al mijn hele leven, alleen wist ik het toen niet en dacht ik dat ik lomp was als ik ergens tegenaan liep of slecht in gymnastiek was als ik weer een bal miste. Je weet immers niet wat een ander ziet en/of hoort, dus denk je dat het normaal is. Totdat het moment kwam dat ik in het donker (ik was toen 25 jaar) in mijn auto stapte en dacht: “waar is het stuur?” en toen bleek dat ik achterin was gaan zitten in plaats van voorin! In eerste instantie moest ik er hard om lachen, maar daarna kwam al gauw de bewustwording dat er iets niet goed was. Na vele bezoeken aan de oogarts (tussen mijn werk door) bleek toen dat ik de oogziekte Retinitis Pigmentosa (kokervisie) heb. Dit betekend dat ik een klein gezichtsveld heb dat destijds 20 graden was en inmiddels 5 graden. Ik kijk nu dus als het ware door een rietje. (Normaal heeft iemand een gezichtsveld van 170-180 graden).

Na een DNA-test bleek dat ik het syndroom van Usher heb. Dit is erfelijk, maar zover ik weet is er niemand in mijn familie die het ook heeft. Mijn ouders zijn beide drager van het gen. Men kan ook drager zijn van het gen, en dus de ziekte niet tot uiting komt.

Ik bleek heel goed in het verbloemen van mijn “beperkingen”, zowel op mijn werk als in mijn vrije tijd.

In de jaren die volgden heb ik mijn rijbewijs ingeleverd, omdat het niet meer veilig was volgens de oogarts, en toen ging ik alles op de fiets doen. Werk, sporten, boodschappen, etc. Een paar jaar later, zei dezelfde oogarts dat het beter was de fiets te laten staan, omdat dit ook niet meer veilig was, en ben ik naar een fietsenzaak in een ander dorp gefietst (met een hele grote omweg) heb de fiets achter gelaten voor de verkoop, en ben met de bus huiswaarts gekeerd. Toen ging ik alles te voet doen, en kwam de taststok ter sprake bij Koninklijke Visio. Dit was voor mij een hele grote stap, de herkenningstok had ik inmiddels al 5 jaar opgevouwen in mijn handtas zitten en deze durfde ik niet te gebruiken. Tijdens een dagje shoppen met een vriendin in Antwerpen zei zij dat ik wel dronken leek zoals ik liep (en geloof me, ik drink geen druppel alcohol!), maar dit was voor mij de bevestiging dat ik de taststok moest gaan gebruiken. Na een aantal stoklooplessen van een mobiliteitstrainster van Visio werden mijn stok en ik langzaam vriendjes.

 

Ik bleef de taststok gebruiken, maar merkte wel dat alles meer moeite kostte. Mijn gezichtsveld werd steeds kleiner en toen ik werd geattendeerd door een medewerkster van Visio dat in Apeldoorn Visio het Loo Erf zeker iets voor mij kon zijn, heb ik die kans meteen aangegrepen. Dit is een intern, intensief en individueel revaliditatietraject dat een jaar duurde. Hier heb ik bijvoorbeeld braille geleerd, non visueel computerles gehad, kortom: mezelf en mijn beperkingen goed leren kennen en ermee om te gaan op alle gebieden. Tijdens de mobiliteitstrainingen komt ook een geleidehond aan bod en al snel bleek dat dit wel een heel fijn hulpmiddel voor mij zou zijn. Ik kreeg DogSim (dogsimulator) lessen en wat heel erg fijn was dat in het jaar dat ik in Apeldoorn was, alle geleidehondenscholen die er zijn een kennis- en informatieavond kwamen geven. Tijdens zo’n avond mag je (onder begeleiding van de trainer) ook een stukje met een hond lopen. Wat een genot was dat! En toen wist ik het zeker: ik was klaar voor de aanvraag van een geleidehond!

 

Visio hielp met de aanvraag en dit werd door de zorgverzekering al snel goedgekeurd. Ik had in de laatste maand van mijn revalidatie in Apeldoorn een kennismakingsgesprek bij mij thuis met Sabrina van geleidehondenschool Jansen. Dit gesprek verliep zo fijn en ik had er een super goed gevoel bij dat ik meteen heb gezegd dat ik met hun verder wilde. Ik had een andere geleidehondenschool ook uitgenodigd bij mij thuis, maar na het gesprek met Sabrina heb ik dat afgebeld omdat ik zeker wist dat ik een hond van Jansen wilde. 4-5 maanden later belde Sabrina met de mededeling dat ze langs wilde komen voor een proefloop met een hond. Dit was mijn eerste kennismaking met blonde goldendoodle, Fogy. Ik was meteen verkocht, wat een knapperd was het! We hadden ook hetzelfde looptempo. Het bleek een match! Omdat we niet meteen met de training konden starten door de vakantie van Sabrina en mezelf, mocht Fogy blijven als huishond en na een aantal weken konden we eindelijk starten met de trainingen. Dat was ontzettend fijn, zo konden we alvast aan elkaar wennen! De training duurde twee weken en iedere dag leerden Fogy en ik veel van Sabrina. Het was zo fijn om met hem te lopen, minder vermoeiend omdat Fogy o.a. de obstakels vermijd en stoepen en trappen zelf aangeeft. In het eerste jaar komt er een aantal keer een trainer langs om te bespreken en kijken of alles goed gaat, daarna krijg je ieder jaar een nazorg bezoek. De laatste twee jaar is Mitchell bij ons de nazorg komen doen en ook tijdens deze bezoeken kun je alles vragen en wordt alles gecontroleerd.

We zijn nu bijna drie jaar een team en reizen ieder dag heel wat af: te voet, per bus, trein, boot en vliegtuig. Fogy en ik zijn samen 1. Hij is mijn ogen en mijn oren, zonder hem zou ik niet functioneren zoals ik nu doe, zonder hem zou ik niet gaan en staan waar ik wil! Hij is mijn hulpmiddel, maar vooral mijn maatje, mijn beste vriend en mijn grote hondenliefde!

 

 

Ik ben Amy met mijn geleidehond Sien.

Category: Ervaringen cliënten  Comments off

 

 

Ik ben in de 25ste week van de zwangerschap geboren. Door de zuurstof die ik kreeg, werd ik blind. Ik ben van kinds af aan niet goed geweest in het lopen met een stok. Ik zal uitleggen hoe dat gaat. Je tikt of rolt met je stok over de stoep. De stok raakt iets.. Je moet dan aan beide kanten voelen, of je daar om heen kunt, of dat je even de weg op moet stappen. Deze manier van lopen, was en is voor mij zo inspannend, dat ik er migraine van krijg. Op m’n 22ste liet ik me inschrijven bij een andere geleidehondenschool.. Ik wilde een hond. Ik had echter geen klik met die mensen, en hun manier van trainen. Na 2 jaar op de lijst, waarbij men altijd wel iets op mij had aan te merken wat niet goed was, en ik nog steeds geen hond had, was ik het zat. Via een vriendin hoorde ik van het bestaan van geleidehondenschool Herman Jansen. Dol blij was ik! Ik dacht dat er destijds maar 1 andere  geleidehondenschool was. Ik belde de school en kreeg Wendy aan de lijn. Ik voelde gelijk een klik. Herman kwam langs voor een proefloop met een hond. Wauw, dat liep waanzinnig! Ik kwam geen obstakels meer tegen op de stoep. De hond liet mij daar netjes omheen lopen. Er ging een wereld voor me open. Herman adviseerde mij een dogsim training. Dat is het geleidetuig, met aan de voorkant wieltjes. Deze wordt bestuurd door een trainer. Het doel was, om zo vertrouwd te raken met het tuig, en dat ik zo de routes in mijn omgeving ging leren lopen. De training vond ik super! In Juni 2004 kwam Herman kijken hoe ik liep middels de dogsim. Hij gaf aan het anders te gaan doen. Hij had een hond mee, ik ging met haar de route lopen. Echt heel gaaf. We waren zo bij de rabobank. Eenmaal binnen, vroeg hij “nou Pikaar, wat vind je van deze hond?”Ja super zei ik” mooi zei hij, Angel wordt jouw hond! “Ik was helemaal blij en uit het veld geslagen. Wat ik een enorm plus punt van deze school vind, is dat ze in jouw vertrouwde omgeving de training doen. Je hoeft niet intern. Angel kwam 26 augustus 2004 bij me wonen. Vanaf die dag, is mijn leven niet meer het zelfde geweest. Nooit meer zoeken naar een deur.. Nooit meer nadenken ‘kan ik hierom heen?” Ik voelde me zo vrij als een vogel. Samen naar de supermarkt, werk of naar vrienden, geen probleem. Met een stok, kan ik dat allemaal niet.

 

Inmiddels heb ik mijn derde hond, Sientje. Ook met haar ervaar ik vrijheid. Ik kan niet meer zonder een hond, en ook niet zonder geleidehonden school Herman Jansen. Ze staan altijd voor je klaar wanneer je een vraag hebt. Mocht je een probleempje hebben, komen ze langs. Je wordt met respect behandeld er is altijd een luisterend oor. Ik heb mijn tweede geleidehond Goldie redelijk onverwachts moeten laten inslapen. Ze werd benauwd tijdens het eten. Na veel onderzoeken bleek ze een tumor te hebben in haar borstkas. Dat was niet de hoofd tumor. Er zat ergens meer. Goldie werkte nog, ze is vorig jaar 8 geworden. Ik had me al op de lijst laten plaatsen voor een vervangende hond omdat Goldie wat moe werd. Toen ze ziek werd heb ik de school gelijk ingelicht. Ook in dit proces heb ik me zeer gesteund gevoeld door de school, die ik op de hoogte hield. Ik heb Goldie 20 september laten inslapen. Ook op die dag nog met Wendy gesproken en een fijn gesprek gehad.

 

Tamara en Do

Category: Diversen, Ervaringen cliënten  Comments off

Hallo iedereen,

 

ik ben Tamara en ik ben 28 jaar jong.

Ik wil u graag vertellen wie ik ben en waarom ik de procedure ben opgestart om een geleidehond aan te vragen en wat zij voor mij betekent.

2 jaar geleden ben ik door mijn diabetes maatschappelijk blind geworden en heb ik een zicht van gemiddeld 8%. Mijn leven stortte in. Ik kwam bij Visio die mij met veel dingen hielp en nog helpt, waaronder het lopen met een stok. Persoonlijk kan ik hier geen vertrouwen in vinden dus kwamen we al snel uit op een geleidehond.

Ik ging naar mijn zorgverzekering om navraag te doen en kreeg een lijstje met scholen waar ik uit kon kiezen. Ik ben op internet gaan kijken samen met mij ouders en heb besloten om contact op te nemen met Herman Jansen. Ik werd zeer vriendelijk te woord gestaan aan de telefoon en het voelde gelijk als thuis. Ik heb mij ingeschreven en de school is achter de goedkeuring van mijn zorgverzekering gegaan. Dit ging echt heel snel en dus binnen no time kreeg ik een telefoontje voor een proefloop!

Sabrina kwam aan mijn deur met hondje Pip, wat was dat een leuk ding zeg! Ik was meteen verliefd! Ze heeft me alles heel goed uitgelegd en verteld dat ik op een wachtlijst kom, die kon 1 jaar tot 1,5 jaar zijn. Ik was natuurlijk helemaal blij dat ik de goedkeuring had gekregen maar toen ik een maand later een telefoontje kreeg van Wendy dat ze een potentiële match hadden voor mij kon ik wel een gat in de lucht springen! Kay, dat zou mijn match zijn. 2 weken lang in de wolken en geleefd. Ik kreeg opnieuw een telefoontje, dat ze eigenlijk een andere hond iets beter bij mij vonden passen en dat ze voor Kay ook een betere match hadden. Natuurlijk vroeg ik me gelijk af wie en wat ze dan bedoelde. Het werd Do!

Het eerste moment dat ik een foto van Do zag was ik opslag verliefd! Wat een droellie! De manier hoe ze zat op die foto was al geweldig! 1,5 maand moest ik nog wachten op haar. Ze moest haar training op de school nog afmaken en gesteriliseerd worden. Het duurde zo lang, dat wachten. Maar zij werd het.. MIJN Do!

30 april, de dag dat ze naar mij kwam! Samen met Mitchell, haar trainer! De eerste blik die we wisselden met elkaar, Do en ik. Alles klopte! Gelijk een klik.

Mitchell sliep in een hotel in de buurt om ons 2 de training samen te geven. 2 x per dag kwam Mitchell langs om te werken en te oefenen. Heel fijn contact en ik kon alles vragen wat ik wilde. Do en ik hadden alles vrij snel door met elkaar en voelden elkaar goed aan, match made in heaven!

Do is nu op de kop af 1 jaar bij mij en ze is zoveel meer als een geleidehond, ze is mijn maatje, mijn liefde en mijn leven! Ze is als een kind voor me en ik wil haar nooit meer kwijt. Ze geeft me vrijheid en zelfstandigheid, door haar voel ik mij ook veilig en rustig op straat. Ze beschermt me als ze een situatie niet vertrouwd. Ze is MIJN (b)engeltje!

Ik heb het afgelopen jaar 3x een nacontrole gehad. Daarin komen ze bij je thuis en kan je alles vragen en opmerken waar je mee zit. Ik vind het een heel fijn idee dat de school zo bewust met jou en de hond bezig zijn en dat ze zo helpend zijn. Nu ga ik 1x in het jaar een controle krijgen. Het voelt voor mij niet als een controle, meer als een “bakje koffie” komen doen. Ik ben heel blij dat mijn keuze is gevallen op Herman Jansen! Professioneel  met een hiiskamergevoel, beter kan niet toch!

 

Groetjes,

Tamara

Gertine en Guy

Category: Ervaringen cliënten  Comments off

Iemand die je overal door heen loodst, die nergens bang voor is, die je altijd lijkt te zien, die je allerbeste maatje is. Dat is wat een geleidehond, mijn geleidehond Guy voor mij betekend.

 


Wie ben ik

 

Hallo mijn naam is Gertine van Wijncoop ik ben 19 jaar oud, en woon in Putten. Ik ben sinds mijn zevende zeer slechtziend door een hersentumor. Ik was zes jaar toen ik klachten van hoofdpijn kreeg, en mijn zicht geleidelijk achteruitging. Na vele bezoeken aan eerst de oogarts, de huisarts, chiropractor, voetreflextherapie en het ziekenhuis. Werd er pas na een jaar een hersentumor ontdekt die tegen mijn oogzenuw aan drukte. Hieraan ben ik toen behandeld, doormiddel van 2 operaties, en 28 bestralingen. Mijn gezichtsvermogen is van 100% met beiden ogen, naar 4/6% aan mijn rechter oog en mijn linker oog volledig blind geraakt. Dit is niet alleen voor mij maar ook voor mijn familie een heftige tijd geweest, maar we sloegen ons er door heen.

In de jaren daarna was het wennen aan het niet meer kunnen fietsen (mogen fietsen), geen “normale” boeken  meer kunnen lezen, en de wereld van visueel beperkten ontdekken.

 

 

Geleidehond

 

Ik weet nog goed dat toen ik in groep 6 zat er een meneer op school kwam met een hond, en niet zomaar een hond een blindengeleidehond, een prachtige zwarte labrador. Sindsdien wilde ik ook een geleidehond. Wat leek mij dat fantastisch, maar ja daar moet je wel oud en wijs genoeg voor zijn dus nog even geduld.

Toen ik 17 was begon de gedachte aan een geleidehond me niet meer los te laten. Ik zou mijn examens gaan afronden en daarna een oriënterend jaar gaan volgen van stages. In dat jaar besloot ik waar ik voor wilde gaan leren en doordat dit vast stond, kon ik ook serieus gaan nadenken over een blindengeleidehond.

Ik kan u vertellen dat het niet niks is zo’n beslissing, want een geleidehond is tot daar aan toe, maar welke hondenschool kies je daarvoor uit?! Mijn mobiliteitsbegeleider raadde mij hondenschool Herman Jansen aan, de school was dicht bij mij in de buurt, en ze wist er vele positieve verhalen over te vertellen.

 

De aanvraag

 

Dus ik nam in januari contact op met de school, en twee weken later had ik al een intake gesprek en wat was ik zenuwachtig. Zou ik wel voldoen aan de eisen en wat houdt een geleidehond nou echt in?

Er kwam een trainer van de school langs ( Mitchel ), die mij van alles uitlegde. Ook bekeek hij mijn woonsituatie, en bekeken we samen de routes die ik vaak zou lopen. Ik wist het zeker ik wilde een blindengeleidehond.Tot mijn grote blijdschap kreeg ik na wat geregel, twee weken later te horen dat ik op de wachtlijst stond voor een hond en dat de verzekering de aanvraag had goedgekeurd. En vanaf toen was het aftellen, er ging echt geen dag voorbij dat ik niet even op de website keek van Herman Jansen. En elke maand was er weer eendje die ik kon afstrepen. Ik had werkelijk geen idee wanneer ze een geschikte hond voor me zouden hebben.

Ook had ik tijdens de intake geen eisen aan een hond gesteld, ik dacht zolang die match er maar is, maakt het me niet  hoe de hond eruit ziet.

 

De match en training

 

Toen ik 7 maanden op de wachtlijst stond besloot ik Wendy een mailtje te sturen, met hoe het met mij ging op mijn nieuwe opleiding en of ze misschien al enig idee hadden over mijn eventuele geleidehond. De dag daarop kreeg ik een mailtje terug dat ze me juist die dag hadden willen bellen, voor een ontmoeting met een zwarte labrador reu. Ik was in de wolken en telde de dagen af tot dat hij kwam, en die leken wel langer te duren dan al die 7 maanden bij elkaar. En eindelijk daar kwam hij dan, ik kan nu wel echt met 100% zeggen dat het  liefde op het eerste snuitje was.

Guy liep echt helemaal naar mijn tempo in het tuig, en op de uitlaatplek kwam hij meteen toen ik hem riep en hij ging zelfs even lekker tegen mij aan zitten. Toen we terug waren kon ik met zekerheid zeggen dat dit een match was. En toen moest ik nog een hele lange maand wachten tot dat mijn lieve Guy eindelijk kwam. Hij was namelijk nog niet helemaal klaar met zijn training. Ook zou hij wat extra buitenaf worden getraind, aangezien ik ook buitenaf woon.

In die maand dacht ik telkens bij alles wat ik deed, oh straks loop ik hier met Guy en wat zal hij me een rust geven. En eindelijk op 5 november 2018 kwam hij dan echt. En konden we beginnen aan het opbouwen van onze band.

Van te voren was ik al gewaarschuwd dat de twee weken trainen erg zwaar zouden zijn, en dat ik echt kapot zou zijn na die weken. Maar ja ik met mijn eigenwijze kop dacht, dat zal vast wel meevallen zo’n hond weet toch al alles. Maar ooh wat heb ik me daarin vergist. Guy die vond het namelijk maar raar dat ik het ineens voor het zeggen leek te hebben, en hij wilde weleens controleren of dit echt het geval was. Wat heeft die hond mij moe gemaakt, ik moest soms wel 10 keer iets zeggen voordat hij het ook echt deed, en niet na 3 stappen er weer mee kapten. Man wat een weken, die Mitchel was niet mis elke dag moesten we twee routes oefenen. En dan denk je wat is nou twee routes nou dat dacht ik ook, maar mooi niet dus haha.

 

 

Nu

 

Maar nu bijna een half jaar verder, die trouwens echt veel sneller leken te gaan dan die 8 maanden. Kan ik echt zeggen dat Guy mijn rust zelve is, ik durf veel meer te ondernemen dan dat ik deed. En heb op straat  veel meer rust met mijn trouwe bulldozer, die me overal doorheen leid ( soms letterlijk, oeps). Ik merk dat ik die rust steeds meer krijg en dat de band tussen Guy en mij steeds hechter wordt. Ik kan me het nu al haast niet meer voorstellen zonder hond ergens heen te gaan. Een geleidehond betekend voor mij kunnen leven voor 100%, al zit hem dat niet in de ogen maar in de hond

 

 

Tip

 

Zoals u heeft kunnen lezen was het niet allemaal even gemakkelijk het trainen met je hond. Maar laat je hier vooral niet door ontmoedigen, je krijgt er veel liefde en een echt maatje voor terug. Neem een tijdje vrij, en geef de hond en jouw de tijd om aan elkaar te wennen. Ik heb Guy nu een half jaar, maar ook nu nog moet er worden gewerkt aan die vertrouwensband, en dat is nu voor mij ook niet meer vermoeiend.