Iemand die je overal door heen loodst, die nergens bang voor is, die je altijd lijkt te zien, die je allerbeste maatje is. Dat is wat een geleidehond, mijn geleidehond Guy voor mij betekend.
Wie ben ik
Hallo mijn naam is Gertine van Wijncoop ik ben 19 jaar oud, en woon in Putten. Ik ben sinds mijn zevende zeer slechtziend door een hersentumor. Ik was zes jaar toen ik klachten van hoofdpijn kreeg, en mijn zicht geleidelijk achteruitging. Na vele bezoeken aan eerst de oogarts, de huisarts, chiropractor, voetreflextherapie en het ziekenhuis. Werd er pas na een jaar een hersentumor ontdekt die tegen mijn oogzenuw aan drukte. Hieraan ben ik toen behandeld, doormiddel van 2 operaties, en 28 bestralingen. Mijn gezichtsvermogen is van 100% met beiden ogen, naar 4/6% aan mijn rechter oog en mijn linker oog volledig blind geraakt. Dit is niet alleen voor mij maar ook voor mijn familie een heftige tijd geweest, maar we sloegen ons er door heen.
In de jaren daarna was het wennen aan het niet meer kunnen fietsen (mogen fietsen), geen “normale” boeken meer kunnen lezen, en de wereld van visueel beperkten ontdekken.
Geleidehond
Ik weet nog goed dat toen ik in groep 6 zat er een meneer op school kwam met een hond, en niet zomaar een hond een blindengeleidehond, een prachtige zwarte labrador. Sindsdien wilde ik ook een geleidehond. Wat leek mij dat fantastisch, maar ja daar moet je wel oud en wijs genoeg voor zijn dus nog even geduld.
Toen ik 17 was begon de gedachte aan een geleidehond me niet meer los te laten. Ik zou mijn examens gaan afronden en daarna een oriënterend jaar gaan volgen van stages. In dat jaar besloot ik waar ik voor wilde gaan leren en doordat dit vast stond, kon ik ook serieus gaan nadenken over een blindengeleidehond.
Ik kan u vertellen dat het niet niks is zo’n beslissing, want een geleidehond is tot daar aan toe, maar welke hondenschool kies je daarvoor uit?! Mijn mobiliteitsbegeleider raadde mij hondenschool Herman Jansen aan, de school was dicht bij mij in de buurt, en ze wist er vele positieve verhalen over te vertellen.
De aanvraag
Dus ik nam in januari contact op met de school, en twee weken later had ik al een intake gesprek en wat was ik zenuwachtig. Zou ik wel voldoen aan de eisen en wat houdt een geleidehond nou echt in?
Er kwam een trainer van de school langs ( Mitchel ), die mij van alles uitlegde. Ook bekeek hij mijn woonsituatie, en bekeken we samen de routes die ik vaak zou lopen. Ik wist het zeker ik wilde een blindengeleidehond.Tot mijn grote blijdschap kreeg ik na wat geregel, twee weken later te horen dat ik op de wachtlijst stond voor een hond en dat de verzekering de aanvraag had goedgekeurd. En vanaf toen was het aftellen, er ging echt geen dag voorbij dat ik niet even op de website keek van Herman Jansen. En elke maand was er weer eendje die ik kon afstrepen. Ik had werkelijk geen idee wanneer ze een geschikte hond voor me zouden hebben.
Ook had ik tijdens de intake geen eisen aan een hond gesteld, ik dacht zolang die match er maar is, maakt het me niet hoe de hond eruit ziet.
De match en training
Toen ik 7 maanden op de wachtlijst stond besloot ik Wendy een mailtje te sturen, met hoe het met mij ging op mijn nieuwe opleiding en of ze misschien al enig idee hadden over mijn eventuele geleidehond. De dag daarop kreeg ik een mailtje terug dat ze me juist die dag hadden willen bellen, voor een ontmoeting met een zwarte labrador reu. Ik was in de wolken en telde de dagen af tot dat hij kwam, en die leken wel langer te duren dan al die 7 maanden bij elkaar. En eindelijk daar kwam hij dan, ik kan nu wel echt met 100% zeggen dat het liefde op het eerste snuitje was.
Guy liep echt helemaal naar mijn tempo in het tuig, en op de uitlaatplek kwam hij meteen toen ik hem riep en hij ging zelfs even lekker tegen mij aan zitten. Toen we terug waren kon ik met zekerheid zeggen dat dit een match was. En toen moest ik nog een hele lange maand wachten tot dat mijn lieve Guy eindelijk kwam. Hij was namelijk nog niet helemaal klaar met zijn training. Ook zou hij wat extra buitenaf worden getraind, aangezien ik ook buitenaf woon.
In die maand dacht ik telkens bij alles wat ik deed, oh straks loop ik hier met Guy en wat zal hij me een rust geven. En eindelijk op 5 november 2018 kwam hij dan echt. En konden we beginnen aan het opbouwen van onze band.
Van te voren was ik al gewaarschuwd dat de twee weken trainen erg zwaar zouden zijn, en dat ik echt kapot zou zijn na die weken. Maar ja ik met mijn eigenwijze kop dacht, dat zal vast wel meevallen zo’n hond weet toch al alles. Maar ooh wat heb ik me daarin vergist. Guy die vond het namelijk maar raar dat ik het ineens voor het zeggen leek te hebben, en hij wilde weleens controleren of dit echt het geval was. Wat heeft die hond mij moe gemaakt, ik moest soms wel 10 keer iets zeggen voordat hij het ook echt deed, en niet na 3 stappen er weer mee kapten. Man wat een weken, die Mitchel was niet mis elke dag moesten we twee routes oefenen. En dan denk je wat is nou twee routes nou dat dacht ik ook, maar mooi niet dus haha.
 |
|
Nu
Maar nu bijna een half jaar verder, die trouwens echt veel sneller leken te gaan dan die 8 maanden. Kan ik echt zeggen dat Guy mijn rust zelve is, ik durf veel meer te ondernemen dan dat ik deed. En heb op straat veel meer rust met mijn trouwe bulldozer, die me overal doorheen leid ( soms letterlijk, oeps). Ik merk dat ik die rust steeds meer krijg en dat de band tussen Guy en mij steeds hechter wordt. Ik kan me het nu al haast niet meer voorstellen zonder hond ergens heen te gaan. Een geleidehond betekend voor mij kunnen leven voor 100%, al zit hem dat niet in de ogen maar in de hond
 |
Tip
Zoals u heeft kunnen lezen was het niet allemaal even gemakkelijk het trainen met je hond. Maar laat je hier vooral niet door ontmoedigen, je krijgt er veel liefde en een echt maatje voor terug. Neem een tijdje vrij, en geef de hond en jouw de tijd om aan elkaar te wennen. Ik heb Guy nu een half jaar, maar ook nu nog moet er worden gewerkt aan die vertrouwensband, en dat is nu voor mij ook niet meer vermoeiend.