Lang Leve de Blindengeleidehond.

Vier jaar geleden kwamen wij via een kennis in contact met Hondenschool Herman Jansen in Almere.  Direct een goed gevoel opgedaan en natuurlijk werden wij gescreend, omdat men daar wil weten waar de Pup terecht komt en hoe de situatie van het gastgezin is.

Daarna wordt je volledig meegenomen in het proces van het zwangere teefje, de geboorte van “jouw pup “ en is de saamhorigheid en het persoonlijk contact enorm goed en fijn te noemen!                    Een appgroep van het nest pups, van de training, die veel leerzame momenten voor het gastgezin en de pup opleveren. En die zorg en begeleiding om de pup staat voorop, voor iedereen. Er ontstaan diverse vriendschappen en je kan altijd voor raad en daad bij de school en andere gastgezinnen terecht.

Wij mogen inmiddels de derde pup ( helpen ) opvoeden / opleiden en doen dit met veel plezier, want dat krijg je vanzelf! Denk daarbij aan het feit dat het een sociale taak is om de medemens ( in dit geval een persoon met een visuele handicap ) te helpen en dan zijn alle partijen enorm blij met het uiteindelijke eindresultaat.

En natuurlijk is daar het afscheid na ca anderhalf jaar, maar dan kijk je al weer uit naar je volgende pup en ook die zal je weer verblijden! Kortom, alleen maar sweet memories!

Compliment hierbij voor de Hondenschool Herman Jansen die honden en gastgezinnen weet te binden op een prettige en natuurlijke manier.

Erna en Cees B te H

Twee jaar geleden besloten wij ons als gastgezin aan te melden. Wat zou ons te wachten staan?

Vanaf het moment dat er een pup onderweg was werden wij op de hoogte gehouden, vol spanning volgden wij de bevalling en de eerste weken. En toen was het zo ver. We mochten haar ophalen. Een klein wit bolletje. Vol vertrouwen nestelde ze zich in onze armen.

Mand, riem, hesje, voer, botten, speelgoed, met een auto vol gingen wij naar huis. Volledig ontzorgd door de hondenschool.

Het bleek een aanhankelijk, lief en blij hondje, een klein clowntje, ze was en is heel speciaal daar ze in de auto is geboren onderweg naar de dierenarts, Nina laat zien dat ze een enorme doorzetter is!!

Ze was heel snel zindelijk, daar was bij de eerste weken al aandacht voor geweest. En al snel kwam de eerste les, wat moest ik mij daar nou bij voorstellen? Met zo’n frutseltje op stap?

We startten met een buiten les. Er waren meerdere deelnemers, dames en heren. Iedereen met een klein pupje aan een riem.

De honden mochten eerst even spelen, wij even kletsen en vervolgens begon iedereen trots tegen elkaar te vertellen hoe goed het ging. Daardoor ontstond er meteen een leuke sfeer en werd er veel gelachen

Daar stonden wij dan, op een rij en oefenden wij zit, af en blijf. Met elke les ook veel uitleg en persoonlijke aandacht. Heel fijn.

Daarna kwamen de openbaar vervoer lessen. Bekijks met z’n allen, in de trein of bus. Want ja, zoveel leuke kleine hondjes met hesjes die parmantig in een trein stappen dat valt wel op.

Één voor één naar binnen, instappen en vervolgens keurig zitten.

Vanuit de trein of bus vervolgens naar het winkelcentrum. En daar kwam een deel van de training wat natuurlijk belangrijk was voor de hond, maar vooral leuk voor de gastgezinnen.

Even binnen of buiten samen wat drinken, waarbij de hond keurig onder de tafel moet liggen.

Kalm. Niet blaffen, niet spelen met andere honden. Het moeilijkste was het voor voorbijgangers of andere gasten, niet knuffelen met de hond, want pups blijven natuurlijk aantrekkelijk, maar met hun gele hesje om zijn ze aan het ‘werk’ en mogen ze niet afgeleid worden.

Ondertussen groeide onze lieverd snel en leerde ze veel. Ik vind haar slim, vaak was een paar keer oefenen met een nieuw commando genoeg. Bijzonder wat een hond allemaal kan leren.

Na de basistraining, kwamen de echte trainers in beeld. De beugeltraining startte. Omdat wij dichtbij de hondenschool wonen bleef onze hond in huis.

Elke ochtend werd ze opgehaald en in de middag weer terug gebracht.

Ze ging naar school, oefende daar met de trainers routes, zebrapaden en alles wat een hond nodig heeft om veilig door het verkeer te komen. Als ze thuis kwam gaf ze een showtje en wilde ze uitgebreid met ons knuffelen. Nadat ze in diverse situaties had laten zien dat ze er klaar voor was werd er gekeken bij welk visueel beperkte baas ze zou passen. en er werd gelukkig iemand voor haar gevonden die haar net zo leuk vind als wij.  Maar het belangrijkste natuurlijk, die dankzij deze bijzondere hond het wat makkelijker krijgt in het leven.

Tijdens haar opleiding leefde iedereen in onze omgeving mee. Ze was niet alleen onze hond, ze stal de harten van velen.

‘Hoe doet ze het?’

‘Wat knap hè, wat ze allemaal kan’

‘Gaat ze al weg?’

Ja, ze gaat weg. Volgende week. Naar iemand die heel blij van haar wordt en haar zelfstandigheid terugkrijgt dankzij dit mooie hondje.

Een maatje aan haar heeft, want aanhankelijk is ze nog steeds. Knuffelen vind ze heerlijk.

De laatste keer mijn neus in haar vacht, is even slikken, maar ze is er klaar voor. Ze heeft zoveel geleerd, vindt het ook leuk om te doen, met zwaaiende staart begeleidt ze mensen. En als ik dan zie hoeveel het voor haar nieuwe baasje betekent, dan is het goed. Dat was de reden dat we het wilden doen en het past prachtig.

Dat geeft een heel tevreden gevoel.

Het heeft ons zoveel gebracht. Meer dan verwacht. We hebben zelf heel veel geleerd, gelachen, nieuwe mensen ontmoet, genoten en nu maken wij ook nog iemand blij en onafhankelijk.

Dus heb je liefde, energie , iets willen betekenen voor onze medemens en  tijd, ga dan dit avontuur aan, het is die moeite waard!

Barbara Wendt