Lieve Harvey
Vorige week had Harvey ineens veel pijn. Hij bleek ernstig ziek te zijn en kon niet meer beter worden. We wilden niet dat hij zou lijden en namen op woensdagmorgen afscheid van onze lieve Harvey. Ontzettend verdrietig, maar het beste voor hem. Mijn dochter vroeg zich af waarom honden niet gewoon 100 jaar kunnen worden. Of okƩ, 50 jaar mag ook. Een goede vraag. Terwijl ik dit typ realiseer ik me weer hoe stil het is zonder Harvey in huis. Hij maakte niet eens zoveel geluid. Behalve als de deurbel ging dan. Ik mis zijn aanwezigheid Wanneer ik aan het typen was bijvoorbeeld duwde hij vaak met zijn neus onder mijn arm. Net zolang tot ik stopte met typen en hem ging aaien.
Ik denk vaak terug aan alle mooie momenten samen. Ik weet nog goed dat de geleidehondenschool belde dat ze een hond voor me hadden. Of eigenlijk twee. Broer en zus Harvey en Lois. Tijdens de kennismaking zou er gekeken worden welke hond het beste bij mij paste. Dat ging toen nog zo Ik was heel blij. Ook voelde het dubbel. Ik miste Falco nog zo. Mijn eerste geleidehond was een paar maanden eerder overleden. Een geweldige hond. Ik kon me niet voorstellen dat ik weer zoān geweldige hond zou krijgen. De dag van de kennismaking ging ik samen met mijn dochter van drie naar ouder en kind zwemmen. Op de terugweg in de bus zat ze lekker tegen me aan Heel hard te doen alsof ze niet moe was. Het omroepsysteem riep onze halte om en we stapten uit. Ik herkende de omgeving niet. Bleek dat de verkeerde halte was omgeroepen. Ik had geen idee waar we waren. Ik had een stok bij me en met mijn dochter aan de hand liep ik een stukje. Ik wist niet of we goed liepen. Ik belde mijn man voor advies. Met een mobieltje zonder enige vorm van navigatie of zo. Mijn man vroeg wat ik zag. Nou, een bushalte, een straat en wat huizen. Dit kon overal zijn. Van FaceTime had ik ook nog nooit gehoord, misschien bestond het nog niet eens. Dus mijn man kon niet meekijken. We verbraken de verbinding. Gelukkig kwam er iemand aan aan wie ik de weg kon vragen. Bleek dat we in een heel andere wijk waren. Na wat instructies wist ik ongeveer hoe we moesten lopen. Mijn dochter vroeg geschrokken: Zijn we verdwaald mamma? Komen we nu nooit meer thuis? Stoerder dan ik me voelde antwoordde ik dat we zeker thuis gingen komen. We kletsten vrolijk over de honden die die middag kennis kwamen maken. Na een tijd lopen werd mijn dochter heel moe. Ik had geen buggy bij me. We zouden immers vlak bij huis uit de bus stappen. De hele weg droeg ik mijn dochter. Thuis aangekomen zei ze blij: Als je weer een nieuw hondje hebt verdwalen we nooit meer.
Mijn man had ondertussen onze zoon van school opgehaald. Overal lag nog speelgoed. Dat wilde ik nog snel opruimen, maar de bel ging en daar was de trainster met de honden. Harvey stuiterde enthousiast naar binnen. Lois bekeek alles eens vanaf een afstandje. Ik vond ze allebei lief. Hoe kon ik nou kiezen? Harvey was zwart en Lois wit. Dus ik grapte dat ik ze allebei wel wilde houden zodat ik afhankelijk van mijn outfit kon kiezen welke hond ik mee zou nemen. We vreesden dat de ziektekostenverzekering dit niet zou accepteren. Om beurten ging ik met de honden lopen. Ze deden hun werk allebei goed. Uiteindelijk zei de trainster dat ze zag dat Lois de kinderen erg spannend vond en dat ze duidelijk afstand hield en dat Harvey juist contact maakte met de kinderen. Dus het was duidelijk. Het werd Harvey. Ik zei tegen Harvey dat hij zijn huis mocht gaan zoeken. Blij sprong hij tegen onze voordeur.
Harvey ging nog een paar weken naar school en dan zou hij bij ons komen wonen. Samen met mijn man en de kinderen ging ik speeltjes kopen voor Harvey. Mijn zus had een grote foto van Harvey uitgeprint en geplastificeerd voor de kinderen. Trots lieten de kinderen de foto aan iedereen zien en voor het slapen gaan kreeg De foto van Harvey ook een kusje.
Een paar weken later belde de school om te zeggen dat Harvey examen had gedaan en dat hij nog iets langer naar school moest. Om het nog wat beter te leren. Jammer, maar ook heel goed dat hij nog iets meer les kreeg. Mijn zoon van vijf telde de dagen af. Ik dacht dat hij boos of verdrietig zou worden als ik vertelde dat Harvey nog iets langer naar school moest. Hij knikte wijs en zei: Het is eigenlijk wel fijn dat Harvey na Sinterklaas komt. Toen er vorig jaar met pepernoten was gestrooid at Falco ook snel wat pepernoten op. Nu eet Harvey niet mee en hebben wij meer.
De dag waarop Harvey kwam stond het mandje met zijn speeltjes al klaar. We konden bijna niet meer wachten. Samen met de trainster kwam hij binnen en Harvey stuiterde gelijk weer vrolijk de huiskamer in. Hij kwam eerst het weekend wennen en die maandag begon de training. Wat waren we blij met hem.
Ik vond Harvey gelijk heel lief, maar ik merkte dat ik ook nog een beetje afstand hield. Ik hield zoveel van Falco. Hoe zou ik dan ook zoveel van Harvey kunnen houden? Mijn zus zei dat ik best evenveel van allebei de honden mocht houden. Net zoals ik ook evenveel van mijn kinderen houd. Vanaf dat moment kon ik mijn schuldgevoel loslaten en was ik stapelgek op Harvey.
Elke dag ging Harvey mee de kinderen naar school en naar de peuterzaal brengen. Pas als de kindjes op school zaten wilde hij uitgelaten worden en eten. Wanneer hij het tijd vond dat de kinderen gehaald moesten worden ging hij bij de deur staan piepen. Als ik dan zei dat het nog geen tijd was ging hij zuchtend terug naar zijn mand. Hij leerde kijken voor ons drieĆ«n. Ook lette hij op vriendjes en vriendinnetjes. Wanneer de kinderen bij vriendjes gingen spelen Ā moesten ze dit wel tegen Harvey zeggen. Anders bleef hij piepen omdat hij zijn kindjes kwijt was.
Tijdens kinderfeestjes zat Harvey het liefst midden tussen alle kinderen. Ook was hij wel eens ondeugend. Op de camping ging ik met de kinderen zwemmen. Ik deed Harvey in de caravan. Alle ramen hield ik open. Daar kon Harvey nooit doorheen. We keken vreemd op toen we na het zwemmen terugkwamen en Harvey met zijn riem aan de picknicktafel vastgemaakt zagen zitten. De buurvrouw vertelde dat ze met grote verbazing zag hoe Harvey uit het raampje van onze caravan klom.
Nadat ik blind was geworden moesten Harvey en ik allebei wennen aan de nieuwe situatie. De eerste tijd hield hij mij ook in huis goed in de gaten. Mijn onzekerheid op straat maakte hem ook onzeker. Door veel te trainen leerden we elkaar weer goed aanvoelen. Als ik bang was kon Harvey mij kalmeren. Toen er tijdens het oversteken een keer plotseling een auto keihard aan kwam gereden duwde hij mij terug op de stoep. Dit gebeurde ook een keer bij mijn zoon en toen duwde Harvey hem ook terug op de stoep. Tijdens het buitenspelen waren we een keer onze dochter kwijt. Harvey vond haar terug. En die keer dat ik op het station uit de bus stapte vergeet ik ook nooit meer. Door een fout van de chauffeur belandden Harvey en ik tussen de rijdende bussen. Ik schrok me kapot. Harvey begeleidde me heel stoer naar een veilige plek. Alsof er niets aan de hand was. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Harvey was mijn held.
Harvey werd grote broer van Mario. Zijn speeltjes delen vond hij maar niks. Mario had eigen speeltjes, maar die wilde Harvey ook Op dag twee viel Mario op Harvey zijn poot in slaap. Harvey keek eerst nog wat ongelukkig. Even later sliepen ze allebei en werden ze vriendjes voor het leven. Als Mario iets spannend vond ging hij onder Harvey staan. Nadat de heren naar de trimsalon waren geweest gingen ze allebei slapen. Toen Harvey wakker werd ging hij bij de bench kijken of Mario al wakker was. Mario sliep nog. Een tijdje later ging Harvey nog een keer kijken. Mario sliep nog steeds. Zuchtend liep Harvey weg en ik hoorde hem denken: Zo saai, die pup slaapt alleen maar.
Harvey en Mario hadden de grootste pret. Ze hadden ook wel eens ruzie om een speeltje. Dat hoort erbij Toen Harvey met pensioen ging kregen de heren er nog een broertje bij. Harvey moest wel even wennen dat het vrouwtje nu met Igor ging werken. Al gauw vond hij het prima en bleef hij lekker liggen. Ik was zo blij met de dolle drie. Het was een gezellige beestenboel.
Ik ben zo blij dat Harvey onze laatste vakantie nog mee heeft gemaakt. Hij speelde rustig in de tuin en liep heerlijk door de bossen. Lekker snuffelen aan de struikjes. Wat was hij trots als hij mij in ons vakantiehuisje hielp de weg te vinden en wanneer hij aan de riem mij naar het bos of het huisje begeleidde. Het vrouwtje helpen kon hij nog steeds.
Lieve Harvey, bedankt voor alle mooie jaren. Je blijft voor altijd in ons hart
Marjolein
Ons avontuur als gastgezin begon op 13 oktober 2018 met Pim een Goldendoodle en wat was het in de begin spannend. Maar naar de eerste paar weken ging het steeds beter met de begeleiding van de hondenschool, ze staan je met raad en daad bij en ook de gastgezinnen helpen je graag. En wat is het leuk om te doen en nog steeds leerzaam want ondanks dat we nu onze 4 de hond in huis hebben leren weĀ iedere keer nog weer dingen bij. Want iedere hond is anders en de ene hond pakt het sneller op als de andere hond. Op 17 juli 2019 kregen we Jaycee ook een Goldendoodle en begon het avontuur weer op nieuw en ja we hadden Pim ook nog. Hem hebben we op 14-01-2020 ingeleverd en ja dat was wel een dingetje maar in ons achterhoofd wisten weĀ dat hij iemand gelukkig ging maken en maakte dat het afscheid nemen wat minder zwaar was. Onder tussen groeide Jaycee ook voorspoedig en leerde hij ook de dingen om een goede geleidehond te worden. Op 4april 2020 kregen we Omar ook een Goldendoodle en wat waren we weer blij met hem. Half augustus kregen we te horen dat er een match was voor Pim en o wat waren we trots dat hij aan het werk ging want daar doen we dit tenslotte voor om iemand een stuk vrijheid terug te geven. Op 7 september 2020 ging Jaycee naar de grote school om verder te leren. Op 15Ā november 2020 hebben we Nelson opgehaald ook een Goldendoodle weer heel anders als Omar, dus het avontuur begon weer over nieuw. Begin maart kregen we te horen dat er een match was voor Jaycee en wat waren we weer trots dat hij aan het werk ging. Omar hebben we op 4 augustus 2021 hij zit nog op school. En Nelson gaat begin januari 2022 naar school. Wat wij zo leuk vinden aan de hondenschool van Herman Jansen is: dat ze gastgezin en cliĆ«nt samen proberen te brengen oa. door gezamelijke wandelingen te organiseren als er een infodag is dat de gastgezinnen ook uitgenodigd worden om te komen dat de cliĆ«nt al kennis kan maken met de honden. Door corona is dit helaas voor dit jaar niet door gegaan. En wij hebben het geluk dat de cliĆ«nt van Pim en Jaycee contact met ons hebben, maar dit is natuurlijk helemaal waar je zelf voor kiest. De zijn ook gastgezinnen die dit niet willen en natuurlijk ook cliĆ«nten die dit ook niet willen en dat moeten wij als gastgezin ook respecteren. Wij hopen dat jullie naar het lezen van dit verhaaltje de laatste twijfel hebben weggehaald en misschien zien we elkaar dan wel op de training in Almere want voorlopig blijven wij gastgezin.