Iemand die je overal door heen loodst, die nergens bang voor is, die je altijd lijkt te zien, die je allerbeste maatje is. Dat is wat een geleidehond, mijn geleidehond Guy voor mij betekend.

Wie ben ik

Hallo mijn naam is Gertine van Wijncoop ik ben 19 jaar oud, en woon in Putten. Ik ben sinds mijn zevende zeer slechtziend door een hersentumor. Ik was zes jaar toen ik klachten van hoofdpijn kreeg, en mijn zicht geleidelijk achteruitging. Na vele bezoeken aan eerst de oogarts, de huisarts, chiropractor, voetreflextherapie en het ziekenhuis. Werd er pas na een jaar een hersentumor ontdekt die tegen mijn oogzenuw aan drukte. Hieraan ben ik toen behandeld, doormiddel van 2 operaties, en 28 bestralingen. Mijn gezichtsvermogen is van 100% met beiden ogen, naar 4/6% aan mijn rechter oog en mijn linker oog volledig blind geraakt. Dit is niet alleen voor mij maar ook voor mijn familie een heftige tijd geweest, maar we sloegen ons er door heen.

In de jaren daarna was het wennen aan het niet meer kunnen fietsen (mogen fietsen), geen “normale” boeken  meer kunnen lezen, en de wereld van visueel beperkten ontdekken.

Geleidehond

Ik weet nog goed dat toen ik in groep 6 zat er een meneer op school kwam met een hond, en niet zomaar een hond een blindengeleidehond, een prachtige zwarte labrador. Sindsdien wilde ik ook een geleidehond. Wat leek mij dat fantastisch, maar ja daar moet je wel oud en wijs genoeg voor zijn dus nog even geduld.

Toen ik 17 was begon de gedachte aan een geleidehond me niet meer los te laten. Ik zou mijn examens gaan afronden en daarna een oriënterend jaar gaan volgen van stages. In dat jaar besloot ik waar ik voor wilde gaan leren en doordat dit vast stond, kon ik ook serieus gaan nadenken over een blindengeleidehond.

Ik kan u vertellen dat het niet niks is zo’n beslissing, want een geleidehond is tot daar aan toe, maar welke hondenschool kies je daarvoor uit?! Mijn mobiliteitsbegeleider raadde mij hondenschool Herman Jansen aan, de school was dicht bij mij in de buurt, en ze wist er vele positieve verhalen over te vertellen.

De aanvraag

Dus ik nam in januari contact op met de school, en twee weken later had ik al een intake gesprek en wat was ik zenuwachtig. Zou ik wel voldoen aan de eisen en wat houdt een geleidehond nou echt in?

Er kwam een trainer van de school langs ( Mitchel ), die mij van alles uitlegde. Ook bekeek hij mijn woonsituatie, en bekeken we samen de routes die ik vaak zou lopen. Ik wist het zeker ik wilde een blindengeleidehond.Tot mijn grote blijdschap kreeg ik na wat geregel, twee weken later te horen dat ik op de wachtlijst stond voor een hond en dat de verzekering de aanvraag had goedgekeurd. En vanaf toen was het aftellen, er ging echt geen dag voorbij dat ik niet even op de website keek van Herman Jansen. En elke maand was er weer eendje die ik kon afstrepen. Ik had werkelijk geen idee wanneer ze een geschikte hond voor me zouden hebben.

Ook had ik tijdens de intake geen eisen aan een hond gesteld, ik dacht zolang die match er maar is, maakt het me niet  hoe de hond eruit ziet.

De match en training

Toen ik 7 maanden op de wachtlijst stond besloot ik Wendy een mailtje te sturen, met hoe het met mij ging op mijn nieuwe opleiding en of ze misschien al enig idee hadden over mijn eventuele geleidehond. De dag daarop kreeg ik een mailtje terug dat ze me juist die dag hadden willen bellen, voor een ontmoeting met een zwarte labrador reu. Ik was in de wolken en telde de dagen af tot dat hij kwam, en die leken wel langer te duren dan al die 7 maanden bij elkaar. En eindelijk daar kwam hij dan, ik kan nu wel echt met 100% zeggen dat het  liefde op het eerste snuitje was.

Guy liep echt helemaal naar mijn tempo in het tuig, en op de uitlaatplek kwam hij meteen toen ik hem riep en hij ging zelfs even lekker tegen mij aan zitten. Toen we terug waren kon ik met zekerheid zeggen dat dit een match was. En toen moest ik nog een hele lange maand wachten tot dat mijn lieve Guy eindelijk kwam. Hij was namelijk nog niet helemaal klaar met zijn training. Ook zou hij wat extra buitenaf worden getraind, aangezien ik ook buitenaf woon.

In die maand dacht ik telkens bij alles wat ik deed, oh straks loop ik hier met Guy en wat zal hij me een rust geven. En eindelijk op 5 november 2018 kwam hij dan echt. En konden we beginnen aan het opbouwen van onze band.

Van te voren was ik al gewaarschuwd dat de twee weken trainen erg zwaar zouden zijn, en dat ik echt kapot zou zijn na die weken. Maar ja ik met mijn eigenwijze kop dacht, dat zal vast wel meevallen zo’n hond weet toch al alles. Maar ooh wat heb ik me daarin vergist. Guy die vond het namelijk maar raar dat ik het ineens voor het zeggen leek te hebben, en hij wilde weleens controleren of dit echt het geval was. Wat heeft die hond mij moe gemaakt, ik moest soms wel 10 keer iets zeggen voordat hij het ook echt deed, en niet na 3 stappen er weer mee kapten. Man wat een weken, die Mitchel was niet mis elke dag moesten we twee routes oefenen. En dan denk je wat is nou twee routes nou dat dacht ik ook, maar mooi niet dus haha.

Nu

Maar nu bijna een half jaar verder, die trouwens echt veel sneller leken te gaan dan die 8 maanden. Kan ik echt zeggen dat Guy mijn rust zelve is, ik durf veel meer te ondernemen dan dat ik deed. En heb op straat  veel meer rust met mijn trouwe bulldozer, die me overal doorheen leid ( soms letterlijk, oeps). Ik merk dat ik die rust steeds meer krijg en dat de band tussen Guy en mij steeds hechter wordt. Ik kan me het nu al haast niet meer voorstellen zonder hond ergens heen te gaan. Een geleidehond betekend voor mij kunnen leven voor 100%, al zit hem dat niet in de ogen maar in de hond

Tip

Zoals u heeft kunnen lezen was het niet allemaal even gemakkelijk het trainen met je hond. Maar laat je hier vooral niet door ontmoedigen, je krijgt er veel liefde en een echt maatje voor terug. Neem een tijdje vrij, en geef de hond en jouw de tijd om aan elkaar te wennen. Ik heb Guy nu een half jaar, maar ook nu nog moet er worden gewerkt aan die vertrouwensband, en dat is nu voor mij ook niet meer vermoeiend.

Carin & Hutch

Hallo, ik ben Carin de Bruin, maar eigenlijk ben ik Team Carin & Hutch. Team met een hoofdletter T! Sinds mei 2015 zijn Hutch, mijn blindengeleidehond, en ik namelijk een onlosmakelijk duo. Ik weet eigenlijk mijn hele leven al dat er een kans zou zijn dat ik blind zou worden. In mijn familie is namelijk de oogaandoening Retinitis Pigmentosa (RP) dominant overerfelijk. Kokerzicht en nachtblindheid komt bij ons in de familie veel voor. Helaas zorgt het Usher syndroom (doof-blindheid) ervoor dat naast mijn zicht ook mijn gehoor langzaam aan uitvalt. Ik heb mij altijd geschaamd voor die slechte ogen en camoufleerde het niet goed kunnen zien behoorlijk weg. Ik wilde vooral niet gehandicapt zijn. Ik haalde het maximale uit het leven bang om iets te missen, maar meer nog bang om het op de termijn nooit meer te kunnen doen. Ik was een ster in het bedenken van verhaaltjes als iemand mij vroeg naar de oorzaak van mijn blauwe plekken, omdat ik weer eens tegen een deur was aangelopen of een traptrede had gemist. Maar dat was slechts fysiek, emotioneel veranderde er op weg naar het zicht verlies veel meer. Van een zelfstandige, vrolijke, ondernemende spring in het veld veranderde ik in een onzekere, chronisch vermoeide veel thuis zittende zuurpruim.

Mobiliteit

Totdat mijn man mij bijna dwong “het” (her)kenbaar te gaan maken! Ik leerde bij Bartiméus stoklopen. Maar stok en ik werden geen vriendjes! Ik heb ongelooflijk veel bewondering voor mensen die ogenschijnlijk heel snel met hun taststok van A naar B kunnen komen. Stoklopen is echt heel moeilijk namelijk. Met je stok zoek je naar obstakels, heb je eenmaal het obstakel gevonden moet je goed gaan nadenken welk pad je gaat kiezen om vervolgens vanaf dat punt opnieuw af te tasten of de weg veilig is. En dan heb ik niet eens meegenomen dat dit alles over de grond gaat en ik zodoende regelmatig een hoofdwond opliep omdat het overhangend obstakel niet door de stok werd gevonden. Daarbij voelde ik me vreselijk kwetsbaar, deed ik er extra lang over van A naar B te komen en sloeg de vermoeidheid alleen maar meer en meer toe. Mijn ergotherapeut vond het daarom voor mij belangrijk om eens te gaan overwegen om op de termijn met een hond te gaan werken.

Hondenschool

Naar mijn idee kwam ik nog lang niet in aanmerking voor een geleidehond. Mijn restvisus was destijds toch zeker nog wel 15 tot 20%. Dat mijn gezichtsveld van 180 graden naar nog maar 10 graden was gegaan werd volgens de eerste hondenschool die ik bezocht niet meegenomen bij de aanvraag, het criterium was 8% restvisus of minder. Maar toen we een dag later aan de keukentafel bij Wendy zaten werd ons meteen duidelijk dat iedere vorm van maatschappelijke blindheid een legitieme reden zou zijn voor de aanvraag. Niet alleen dat maar vooral het warme bad die geleidehondenschool Herman Jansen bood was voor mij reden om voor deze school te kiezen. Ik mocht ook meteen een stukje lopen met mooie Polly en ik was verliefd!

Aanvraag

Samen met Bartiméus schreef ik de onderbouwing voor de aanvraag, waarbij de ergotherapeut erg de nadruk legde op mijn chronische vermoeidheid én het belabberde sociaal emotionele aspect. Sabrina kwam bij ons thuis met blonde Maggy en vroeg me de oren van mijn hoofd om zoveel mogelijk over mij en mijn leven te weten te komen. Hoe zou ik dat op mijn werk gaan doen, welke activiteiten deed ik mijn vrije tijd, hoe zagen onze vakanties er uit, waar kon mijn toekomstige hond in de buurt lekker loslopen. Kortom van alles wilde ze weten om een zo volledig mogelijk verslag bij de aanvraag te kunnen voegen. Dat we nog twee andere hondjes en een konijn in huis hadden was geen belemmering. De aanvraag werd met de twee verslagen aan de zorgverzekeraar verstuurd en zonder meer direct goedgekeurd. De matching kon beginnen. Maar ik moest nog een laatste traject doen qua mobiliteit. Namelijk de Dog Sim. Dit is een simulatie van hoe het lopen met een geleidehond  in werkelijkheid voelt. De mobiliteitstrainer trekt dan een soort karretje voort waar je de beugel van vasthoudt, zo leer je je over te geven aan het leiden door de hond.

Matching en wachttijd

Wendy had gezegd dat je altijd je voorkeur voor het type hond en ras mag uitspreken. Maar dat dat dan wel gevolgen zou hebben voor de duur van de wachttijd. Vanwege mijn allergie en mijn werksituatie vond ik het sowieso belangrijk dat het een Doodle zou zijn. En als ik dan toch een voorkeur mocht uitspreken: Het liefst een blond, klein formaat teefje. J. Echt lang heb ik niet hoeven wachten, ik denk een maand of vier, er was een match! Nee niet het gewenste blonde teefje maar een gitzwart reutje met de naam Hutch. Toen hij voor mijn deur stond voor de proefloop, bleek hij toch wel erg groot te zijn! Maar wat was dit een hartenbreker zeg! Z’n grote kop legde hij meteen op m’n schoot en ik wilde hem niet meer met Sabrina meegeven toen ze na een uurtje en de proefloop er weer vandoor moesten.

Aflevering en nazorg

Op vrijdag kwam Mitchell met Hutch om het programma voor de komende twee weken door te spreken. Het was zo fijn om zelf aan te geven wat ik allemaal wilde oefenen. In ieder geval de wandeling naar mijn werk, het pakken van de bus en de trein, boodschapjes halen, loopje naar mijn vriendinnen in het dorp en vooral het pakken van een terrasje. Mitchell liet Hutch achter, zodat we het weekend hadden om alvast aan elkaar te wennen. Op maandag begon het programma en wat ben ik blij dat dat gewoon lekker in je eigen omgeving is. Het is echt heel intensief om iedere dag te oefenen. Hutch blonk al gauw uit in het appèl, maar het geleiden moest hij nog beter dan hij al kon, gaan uitvoeren. Het zijn honden, dus met hun eigen karakter en werklust moet je als baasje ook rekening houden. Mocht je denken dat de hond meteen op de automatische piloot springt, dat is dus niet zo! Je hond heeft gewoon de juiste hoeveelheid coaching nodig, continu. Ik vond het in het begin best lastig om buiten op straat mij over te geven aan Hutch. Pas na een maand of zes begonnen we echt een goed team te vormen. In het eerste jaar komt de school regelmatig langs voor de nazorg, er wordt gekeken en geluisterd  naar de samenwerking, er wordt een wandeling gemaakt en ze kijken hoe goed het appèl er nog in zit. Dit is echt een belangrijk onderdeel dat vaak wordt onderschat. Deze onderdelen worden ieder jaar herhaald. Maar je kunt tussentijds altijd om extra advies vragen, dat is zo prettig aan deze school.

Het echte leven

Hutch en ik zijn nu vier jaar samen. Onze match is perfect. Hij is net als ik niet verlegen, sociaal en erg aaibaar haha. Inmiddels ben Ik weer die onafhankelijke vrolijke ondernemende persoon die ik ooit was, misschien zelfs nog wel meer dan ooit. Ook ben ik veel minder vermoeid dan een paar jaar geleden. Hutch begeleidt en leidt mij overal waar ik wil gaan. Of dat nou een boodschapjes halen,  een plechtigheid, een feestje, een concert, een restaurant, afspreken met vriendinnen of de sportschool is. Wij zijn altijd samen. Ik heb wel geleerd om assertiever te zijn, niet overal is het vanzelfsprekend dat je hond welkom is. Ook hebben mensen de neiging om je hond onbewust af te leiden door hem ongevraagd over zijn kop te aaien of hem toe te spreken. Daar moet je echt tegen op kunnen treden. We leggen samen heel wat kilometers af: lopend, per bus, trein, tram en het vliegtuig. Hutch loopt een paar keer per dag los op het strand, waar hij kan dollen en spelen met andere honden en gewoon hond kan zijn. Het ontroert mij nog iedere dag hoe hij zijn zoekcommando’s uitvoert en hoe lief en beschermend hij voor mij is. Ik kan mij nu geen leven meer zonder hem voorstellen. Ik hou gewoon van deze hond!

Herman Jansen

Mijn naam is patricia van Ee-Sneijder. Ik ben 43 jaar en gelukkig getrouwd. Ik ben 6 jaar geleden volledig blind geworden. Ik ben slechtziend geboren, heb nooit meer dan 75% gezien, maar ik wist niet beter. Uiteindelijk ging mijn zicht met 5% per maand achteruit. Uiteindelijk ben ik bij de professor in het UMC terecht gekomen en die stelde vrij snel de diagnoses RP en netvlies dystrofie. Zij was degene die mij moest vertellen dat ik snel blind zou worden, de onderzoeksuitslagen waren heel erg slecht. Zij adviseerde mij uiteindelijk om een geleidehond aan te vragen. Ik ben toen bij de geleidehondenschool van Herman Jansen terechtgekomen. Mijn verzekering ging akkoord met mijn geleidehond aanvraag. Eerst was mijn zicht nog 2%  Helaas was dat 2 weken later veranderd van die 2% zicht, naar 0 % zicht en heb ik dat gemeld bij Herman Jansen. Het was een grote stap, maar wilde heel graag mijn vrijheid terug, ik zat van de een op de andere dag aan huis gekluisterd!!! Ik heb toen hier thuis gelopen met een hond in opleiding, om te bepalen hoe snel ik liep en om kennis te kunnen maken met het feit hoe het is/voelt om op een hond te moeten kunnen vertrouwen. Ondanks dat ik het heel spannend en eng vond, voelde het meteen goed, ik ben een echt honden mens mss dat dat me geholpen heeft. Na een paar weken kwam sabrina met geleidehond Luco naar mij toe en de klik was er meteen!!! Hij kon goed overweg met de onze andere 2 honden, en we hadden hetzelfde looptempo. Toen ik hoorde dat Luco voor mij was, was ik dolblij!!! Ik ben 24 april 2013 blind geworden en op 24 juni 2013 kwam Luco naar mij toe. Dat is voor de begrippen heel snel, maar voor mijn gevoel kropen de dagen voorbij. Sabrina heeft ons 2 weken iedere dag begeleid en het ging fantastisch!!! En ondertussen is Luco nu 7,5 jaar en ik kan hem niet meer missen. Ik heb mijn vrijheid terug!!! Luco voelt echt als mijn 2de leven!!! Hij doet zijn werk fantastisch en heeft mij nog nooit in gevaar gebracht en heeft mij nog nooit ergens tegen aan laten lopen!!! Ieder jaar krijg ik rond 24 juni een nazorg moment, dan gaan we lopen met begeleiding van de hondenschool!!! De begeleiding is top, en als ik ergens mee zit kan ik altijd Wendy bellen en dat voelt heel fijn en vertrouwd!!! Ik kan iedereen die het nodig heeft een geleidehond aanraden en zeker bij Herman Jansen!!! Ik ga nu ff samen met Luco boodschappen doen!!! Fijn ook altijd om met je maatje op pad te gaan!!! Luco is mijn 2de leven, mijn lieverd, mijn ogen, ik kan niet meer zonder hem, hij is mijn alles!!!! Groetjes patricia van Ee-Sneijder